• HOME+ENTERTAINING
  • VIDEOS
  • LIFE+STYLE
  • INTERVIEWS+MORE
  • ABOUT
  • KEEP IN TOUCH
Menu

Sandy Tsantaki

Street Address
Athens
Phone Number

Sandy Tsantaki

  • HOME+ENTERTAINING
  • VIDEOS
  • LIFE+STYLE
  • INTERVIEWS+MORE
  • ABOUT
  • KEEP IN TOUCH

Pierre Cardin: «Έχω το πιο σημαντικό όνομα στον κόσμο»

November 10, 2014 Sandy Tsantaki

Την προηγούμενη φορά που περιμέναμε τον Πιερ Καρντέν, δεν είχε έρθει λόγω ασθένειας. Αυτή τη φορά ήρθε απευθείας από την Κίνα, ήταν λαλίστατος, αν και μάλλον κουρασμένος, επαγγελματίας επικοινωνιολόγος. Συναντηθήκαμε τη Δευτέρα το πρωί στο Γαλλικό Ινστιτούτο, εμφανίστηκε 10 λεπτά νωρίτερα από τους δημοσιογράφους και τους φωτογράφους. Με λευκό παντελόνι, μπλε σακάκι, γραβάτα και το παραδοσιακό μαντιλάκι στο πέτο, έδωσε μαθήματα κομψότητας, στυλ και ευγένειας. Ηρθε για να στηρίξει με την παρουσία του ένα καλό σκοπό, να παρουσιάσει μια θεατρικοχορευτική παράσταση με την υπογραφή του («Casanova, έρωτες και ίντριγκες στη Βενετία»), στην Εθνική Λυρική Σκηνή και να φύγει το επόμενο πρωί... «Ο κόσμος είναι πολύ μικρός για μένα», θα πει.

Ο πρώτος Γάλλος σχεδιαστής που ταξίδεψε την υψηλή ραπτική στην Ιαπωνία στη δεκαετία του 50, ο πρώτος που λάνσαρε το πρετ-α-πορτέ στη δεκαετία του 60. Πρόσφατα πήγε στην Κίνα για να παρουσιάσει ένα ντεφιλέ και να συναντήσει υποψήφιους αγοραστές για τη φίρμα του, την οποία, όπως δήλωσε στην Wall Street Journal, πουλάει για 1 δισ. ευρώ, αρκεί να διατηρήσει την καλλιτεχνική επίβλεψη. «Αν θέλεις να είσαι σπουδαίος σχεδιαστής, δεν αρκούν τα όμορφα φορέματα», λέει. «Πρέπει να προκαλείς το κοινό σου».

Τι είπε χωρίς να βάλει τελεία ο Πιερ Καρντέν, ένας στους πέντε διασημότερους Γάλλους διεθνώς από τη δεκαετία του 60 μέχρι σήμερα; «Είμαι σχεδιαστής και άνθρωπος του θεάτρου. Εκείνο που με ενδιαφέρει είναι να περάσω μηνύματα για την ποιότητα των ανθρώπινων σχέσεων. Aντί για ένα ντεφιλέ, προτίμησα να δείξω με πιο δημιουργικό και παραστατικό τρόπο αυτό που ήθελα να πω».

Για τη σχέση του με την Ελλάδα είπε: «Οταν έφυγα για πρώτη φορά από τη Γαλλία, η Ελλάδα ήταν ο πρώτος μου προορισμός. Εχω ιδιαίτερες σχέσεις με αρκετούς ανθρώπους εδώ». Κάθε τόσο στην κουβέντα, μιλάει ως εκπρόσωπος του θεάτρου, της τέχνης, της διπλωματίας. Και η μόδα; «Η μόδα για μένα ήταν πάντα το βασικό στοιχείο της επιτυχίας. Τι θα κάναμε αν δεν είχαμε παπούτσια, μαγαζιά, σχεδιαστές, κομμωτές; Ανέκαθεν με ενδιέφερε η κοινωνική διάσταση της μόδας. Η φιλοσοφία και η ψυχολογία που κρύβεται πίσω απ' ό, τι φοράμε. Για μένα η μόδα είναι τα πάντα», λέει σήμερα ο Πιερ Καρντέν. «Μπορείς να καταλάβεις αν κάποιος είναι διανοούμενος ή όχι, αν είναι φτωχός, εργάτης, καλλιτέχνης, ζωγράφος, από τον ενδυματολογικό του κώδικα. Η μόδα είναι εργαλείο και ανάγκη μαζί. Ποια είναι η εθνικότητά σας; Αρκεί να δω τι φοράτε, για να το καταλάβω».

Θέτει τα ερωτήματα και απαντάει. «Επαναλαμβάνομαι γιατί ταξιδεύω πολύ. Και ίσως να λέω ξανά και ξανά τα ίδια πράγματα», είπε. Η αρχιτεκτονική των ρούχων είναι το δυνατό του σημείο. Σκεφτείτε έναν άνθρωπο που στα 88 του χρόνια δεν σταματάει να παράγει έργο για το Μουσείο του Μέλλοντος. Εχουν περάσει 61 χρόνια από τη μέρα που άνοιξε την πρώτη του μπουτίκ στο Παρίσι. Τότε λίγοι καταλάβαιναν τα φουτουριστικά σχέδιά του, «ο κόσμος πίστευε ότι ήμουν τρελός και δεν ήθελαν να φορούν τα ρούχα μου».

Σήμερα πουλάει από μπουκάλια νερό και Tι-σερτ μέχρι τηγάνια, πουκάμισα, έπιπλα, όλα με την υπογραφή του. «Εχω το πιο σημαντικό όνομα στον κόσμο», έχει πει. Το πιστεύει. Και σκέφτεται να το εξαργυρώσει. «Χίλια προϊόντα, εκατό χώρες, κάντε τον υπολογισμό. Υπολογίζω 10 εκατομμύρια το προϊόν σε κάθε χώρα. Δεν είναι τίποτα...». Αλλωστε έχει δηλώσει ότι θα συνεχίσει να δημιουργεί μέχρι τέλους.

Και να προγραμματίζει. «Στο θέατρο έχω συνεργαστεί με μεγάλους δημιουργούς, ανάμεσα τους και ο Ζαν Κοκτό. Το «Casanova» δεν είναι ούτε το πρώτο ούτε το τελευταίο έργο που παρουσιάζω. Εδώ και 40 χρόνια ασχολούμαι με την τέχνη. Η επόμενη παραγωγή που έχω αναλάβει είναι η μεταφορά του έργου «Τριστάνος και Ιζόλδη». Μέχρι σήμερα έχω ανεβάσει 400 παραγωγές στη Γαλλία και 100 εκτός συνόρων. Το θέατρο είναι το πάθος μου. Πάντα ήθελα να γίνω ηθοποιός και χορευτής...».

Ο Πιερ Καρντέν, τινέιτζερ ακόμη, στη διάρκεια του πολέμου, εργάστηκε στον Ερυθρό Σταυρό σαν λογιστής. Στα 23 του άρχισε να δουλεύει στον Κριστιάν Ντιόρ. «Αυτό μου επέτρεψε να πετύχω μόνος μου, να μάθω να διαχειρίζομαι ό, τι έχω και φτιάχνω. Είμαι κάτοχος της επωνυμίας μου, δημιουργός και σχεδιαστής, Πρεσβευτής Καλής Θελήσεως, μεταφέρω μηνύματα στην Κίνα, τη Βραζιλία, τη Ρωσία, τη Χιλή, την Αφρική, την Ευρώπη, την Ασία... Είμαι άνθρωπος της περιπέτειας».

Μιλάει ένας σχεδιαστής που ονειρευόταν πάντα το αύριο, σχεδίαζε ρούχα για τους ανθρώπους του μέλλοντος. Και τώρα; Πώς αντιμετωπίζει ο Πιερ Καρντέν το παρελθόν, το παρόν και το μέλλον; «Εζησα σε μια εποχή που ο άνθρωπος πήγε για πρώτη φορά στη Σελήνη και σε λίγες ημέρες θα παρουσιάσω μια συλλογή, για την οποία εμπνεύστηκα και πάλι από το Διάστημα. Πιστεύω ότι η αποστολή μου ήταν πάντα να είμαι πρωτοποριακός δημιουργός. Εφτιαξα την πρώτη διαστημική στολή που περπάτησε στον δρόμο. Θα συνεχίσω να είμαι πρωτοπόρος. Η αποστολή μου είναι μεγάλη. Μπορώ να ταξιδεύω κάθε μέρα. Η γη, για μένα, είναι μικρή. Θέλω να πάω σε κάθε γωνιά του κόσμου, ο κόσμος είναι πολύ μικρός στα μάτια μου. Θα μπορούσα να κάνω 40 φορές τον γύρο του κόσμου... Παραδέχομαι ότι είναι πολύ δύσκολο για τον ίδιο άνθρωπο να είναι γλύπτης, καλλιτέχνης και συγγραφέας. Εγώ θα ήθελα απλώς να είμαι ο Πιερ Καρντέν».

Comment

Burger Project: «Οι διασκευές είναι ένας απλός τρόπος για να στήσεις ένα πάρτι»

November 9, 2014 Sandy Tsantaki

Αν έχετε δει τους The Burger Project λάιβ, θα έχετε διαμορφώσει μια πιο ξεκάθαρη εικόνα για το γκρουπ που παίζει αποκλειστικά διασκευές, τέσσερα αγόρια με διαφορετικά κοστούμια-ρόλους κάθε φορά, που δεν αποκαλύπτουν την αληθινή τους ταυτότητα και κυρίως δεν ξέρεις πότε μιλούν σοβαρά, πότε ειρωνεύονται, γιατί αυτοσαρκάζονται διαρκώς. Συστήνονται με τα ψευδώνυμά τους. Ο Al the Χ-Κing, κιθαρίστας και τραγουδιστής, ο Cosmic Communist, στα keyboards και τα φωνητικά, ο General ConZou, στο κοντραμπάσο και στα φωνητικά, ο Mosch Holiday, ντραμς και φωνητικά, είναι ο «εφιάλτης» του δημοσιογράφου.

Δεν ξέρεις ποτέ πόση αλήθεια υπάρχει σε αυτά που λένε. Συστήνονται ως Μπέργκερ Πρότζεκτ, για πλάκα, στις αφίσες τους, δεν πλασάρονται σαν μια ακόμη τζαζ μπάντα του δρόμου, έχουν και δισκογραφική. Παίζουν με μουσικές αναμνήσεις διαφορετικών γενιών, είναι ροκ, πανκ, ντίσκο, κάντρι, τζαζ, όχι απαραίτητα με αυτή τη σειρά, οι Burger Project έχουν το μοναδικό ταλέντο να κάνουν αγνώριστα εξαιρετικά οικεία κομμάτια καλλιτεχνών και συγκροτημάτων όπως οι Led Zeppelin, ο Ιγκι Ποπ, οι Doors, οι Queen, ο Αλις Κούπερ, ο Πρινς, ο Τζόνι Κας, οι Ramones... Και ζουν στην Αθήνα. Οπως είναι και ο ειρωνικός τίτλος του πρώτου τους cd («We live in Athens»).

- «Θα αντιλαλήσουν οι διπλοπενιές» ακούμε στο διαφημιστικό σποτ για την επόμενη συναυλία σας... Τι ακριβώς θα ακούσουμε;

- Το θέμα δεν είναι μόνο να ακούσετε, αλλά και να δείτε, να γελάσετε, να τραγουδήσετε, να χορέψετε, να αγκαλιαστείτε, να φιληθείτε, να βγάλετε τα ρούχα σας και τέλος πάντων να ενταχθείτε στο χαρούμενο πανηγύρι που στήνουμε κάθε φορά. «Ελα να νιώσεις πώς είν' η ζωή» λέει το άσμα και προφανώς εννοεί την ευχάριστη πλευρά της ζωής. Οι διπλοπενιές, λοιπόν, έχουν σκοπό την ανάταση του ηθικού κι επομένως την αισιοδοξία. Δίχως αυτή ο κόσμος θα έμενε στάσιμος και γκρίζος.

- Γιατί μόνο διασκευές;

- Οι διασκευές είναι ένας απλός τρόπος για να στήσεις ένα πάρτι, όπου όλοι μπορούν να συμμετέχουν. Η ιδιαιτερότητα στο Burger Project είναι ότι δεν κάνουμε απλές επανεκτελέσεις των κομματιών αλλά πραγματικές μεταλλάξεις, σε σημείο πολλές φορές να αναγνωρίζεις το κομμάτι μόνο και μόνο από τους στίχους. Ετσι, ο ακροατής είναι σαν να ακούει ένα καινούργιο πρωτότυπο κομμάτι, που όμως ήδη το ξέρει και μπορεί να το τραγουδήσει.

- Διασκευάζετε από Queen μέχρι Τζόνι Κας και από Αλις Κούπερ μέχρι Led Zeppelin και Τσιτσάνη. Ποια γκρουπ ή τραγουδιστές δεν θα μπαίνατε καν στη διαδικασία να βάλετε στην playlist του γκρουπ;

- Δεν μπορούμε να αποκλείσουμε κανέναν, γιατί ακόμα και τα πιο κακά κομμάτια μπορεί να εμπεριέχουν αυτήν τη μικρή μαγική σπίθα που θα μας δώσει έμπνευση για να ανάψουμε μια μεγάλη φωτιά που θα μας ζεστάνει. Εξάλλου, πολλές φορές προτιμάμε να διασκευάζουμε κομμάτια που μισούμε ακριβώς γιατί μας δίνουν τη δυνατότητα -και το δικαίωμα- να τα μασκαρέψουμε με τον πιο κωμικό τρόπο.

- Πώς λειτουργείτε ως ομάδα; Στη σκηνή και εκτός; Ποιος παίρνει τις αποφάσεις, για παράδειγμα, για τις συναυλίες, τα οικονομικά, την επικοινωνία και προώθηση, πέρα από τη δισκογραφική σας;

- Λειτουργούμε δίχως ιεραρχίες και αναθέσεις υποχρεώσεων. Ο καθείς κάνει ό,τι τον φωτίσει ο καλός Θεούλης και ό,τι νιώθει την εκάστοτε στιγμή. Είναι μια απλή ντανταϊστική μέθοδος, ώστε να αποφύγουμε τις τριβές μεταξύ μας, το άγχος και την παχυσαρκία.

- Κοστούμια-ρόλοι. Ψευδώνυμα. Πόσο άνετα νιώθετε με την έκθεσή σας στο κοινό; Και πόσο προφυλαγμένοι; 

- Αυτήν την περίοδο βρισκόμαστε σε δημιουργικό, συναισθηματικό και πνευματικό αδιέξοδο και παρακολουθούμε εβδομαδιαίες ομαδικές ψυχοθεραπευτικές συνεδρίες με στόχο να μπορέσουμε να αντικρίσουμε, να αγγίξουμε και να αποδεχτούμε τις σκοτεινές πτυχές των χαρακτήρων μας. Τα κοστούμια και οι ρόλοι είναι ένα προσωρινό παιχνιδάκι που μας πρότεινε ο ψυχοθεραπευτής μας για να αποφύγουμε τις κρίσεις πανικού. Μετά βλέπουμε...

- Το χειρότερο σχόλιο μέχρι σήμερα;

- Είμαστε τόσο αναίσθητοι και ψωνάρες, που δεν έχουμε ακούσει ακόμη κάτι που να έχει καταφέρει να θίξει τον εγωισμό μας.

- Αγανακτισμένοι. Τι σας κάνει να αγανακτείτε σήμερα;

- Το πρώτο πράγμα που μας αγανακτεί είναι ότι ζούμε σε μια χώρα που θα μπορούσε να τα έχει όλα και να ήταν ένας παράδεισος επί Γης, κι αντ' αυτού εμείς οι ίδιοι καταστρέψαμε χωρίς λόγο τον τόπο αυτό και τους εαυτούς μας. Μετά από αυτό διαπιστώνουμε ότι ο κόσμος όλος είναι ένας παρανοϊκός αυτοκαταστροφικός μηχανισμός, με αποτέλεσμα να πιστεύουμε ότι το ανθρώπινο είδος απλώς βγήκε ελαττωματικό. Ελπίζουμε σε μια εν καιρώ βελτίωσή του και αποκατάσταση της εγκεφαλικής βλάβης.

- Τι περιλαμβάνει το Burger Project; Φτιάξατε και κόμιξ. Ποιο είναι το στόρι; 

- Εκτός από τις συναυλίες-πάρτι προέκυψαν κι άλλες περιφερειακές «δράσεις-δημιουργικές εργασίες» όπως τα διάφορα χιουμοριστικά -και όχι μόνο- βιντεάκια που κυκλοφορούν στο Ιντερνετ, αλλά και το κόμιξ που περιλαμβάνεται στη limited edition επανέκδοση του πρώτου μας cd. Ο Πέτρος Χριστούλιας ανέλαβε όλο το εικαστικό και μαζί στήσαμε μια ιστορία βγαλμένη από τις εμπειρίες μας περιοδεύοντας στην Ελλάδα. Το στόρι θα το ανακαλύψετε μόνοι σας.

- Δηλώνετε αποκλειστικά μουσικοί και μέλη της μπάντας ή έχετε και καθημερινά επαγγέλματα; Αν ναι, ποια;

- Δυστυχώς, δεν μπορούμε να αποκαλύψουμε τις πραγματικές μας ιδιότητες, ίσως κάποιοι από εμάς να είναι ινκόγκνιτο μεγαλοβιομήχανοι που κινδυνεύουν από απαγωγείς και τρομοκράτες. Καλύτερα να μη ριψοκινδυνεύσουμε….

- We live in Athens. Πόσο έχει αλλάξει η Αθήνα και πόσο αντέχετε να αλλάξει ακόμη;

- Η Αθήνα την τελευταία δεκαετία, όπως όλοι ξέρουμε, έχει αλλάξει δραματικά προς το χειρότερο, γι' αυτό και το αυτοσαρκαστικό σχόλιο στον τίτλο του cd μας. Είναι σαν να λέμε ότι είναι ηρωικό πλέον να ζει κάποιος στην Αθήνα. Το πόσο αντέχουμε θα το δείξει η ξαφνική μας μετανάστευση κάποια στιγμή...

- Εχετε πει ότι όταν σας γιουχάρουν στις συναυλίες, ξέρετε ότι έχουν μπει στο νόημα. Ποια ήταν η καλύτερη και η χειρότερη συναυλία σας έως τώρα; 

- Δεν μπορούμε να ξεχωρίσουμε μία ή δύο συναυλίες για τον λόγο ότι στις περισσότερες περνάμε καλά και η καθεμία έχει τις θετικές της ιδιαιτερότητες. Οσο για τη χειρότερη, δεν έχετε παρά να διαβάσετε το κόμιξ.

Comment

Marina Kereklidou, μια Ελληνοσουηδή σχεδιάστρια και στιλίστρια στην παγκόσμια μόδα

November 9, 2014 Sandy Tsantaki

Η Μαρίνα Κερεκλίδου μπορεί να μην αποτελεί αναγνωρίσιμο όνομα στην Ελλάδα, στη Σουηδία όμως έχει καταφέρει να χτίσει τη δική της επωνυμία, τόσο ως σχεδιάστρια μόδας όσο και ως στυλίστρια αλλά και καλλιτεχνική διευθύντρια σε άλλους οίκους. Εχει αποσπάσει τον τίτλο «σχεδιάστρια της χρονιάς», παραμένει εξαιρετικά παραγωγική, έχει ντύσει από την τραγουδίστρια του συγκροτήματος των Cardigans μέχρι την Μπρίτνεϊ Σπίαρς. Δεν το επιδίωξε. Ούτε είναι ο λόγος που επέλεξε να γίνει σχεδιάστρια. Συνηθίζει άλλωστε να λέει ότι φτιάχνει ρούχα για αληθινές γυναίκες και όχι διασημότητες.

Αποφοίτησε από το Beckman's College of Design στη Στοκχόλμη και λειτουργεί σαν μέντορας για τους αποφοίτους της σχολής. Σχεδιάζει ρούχα, καμπάνιες, βίντεο, συνεργάζεται με καλλιτέχνες, περιοδικά, τηλεοπτικούς σταθμούς, συμμετέχει σε εκθέσεις σε γκαλερί της Στοκχόλμης (όπως η Wetterling Gallery), συνδυάζοντας την τέχνη με τη μόδα. Ενας γαλλικός οίκος, ο οίκος Busnel, την επέλεξε για να σχεδιάσει τις γυναικείες συλλογές του.

Αν υπάρχει κάτι που χαρακτηρίζει τη δουλειά της, αυτό είναι ο τρόπος που έχει βρει να συνδυάζει τη θηλυκότητα με οτιδήποτε ανδροπρεπές. Εκείνο που την ενδιαφέρει στη δουλειά της είναι κυρίως η γεωμετρία και η δομή. Και επειδή έχει εργαστεί στο ξεκίνημα της καριέρας της σαν μοντέλο, γνωρίζει από μέσα τα διαφορετικά στάδια της βιομηχανίας...

- Μόδα στη Σουηδία. Και στην Ελλάδα. Υπάρχουν ομοιότητες;

- Υπάρχουν πολύ λίγες ομοιότητες στη σουηδική και την ελληνική μόδα. Στη Σουηδία η μόδα έχει να κάνει με cool ρούχα σε διακριτικές αποχρώσεις, που σου δίνουν την αίσθηση ότι αποτελείς κομμάτι μιας κουλτούρας μόδας. Ενώ η ελληνική μόδα έχει περισσότερο να κάνει με την έκφραση του καθένα μέσα από μια δυναμική συμπεριφορά μόδας, κυρίως για να ξεπροβάλει από το πλήθος.

- Τι σας εμπνέει σήμερα και τι σας κάνει να νιώθετε θλίψη;

- Εμπνέομαι από ταινίες, οτιδήποτε έχει να κάνει με σύγχρονη κουλτούρα, τέχνη, εκθέσεις. Τόσο μοντέρνα, όσο και κλασικά πράγματα. Η σύγχρονη παγκόσμια οικονομία και ειδικά ό,τι συμβαίνει σήμερα στην Ελλάδα με κάνει στα αλήθεια να λυπάμαι. Είναι σαν ν' ανοίξαμε το κουτί της Πανδώρας για ακόμη μια φορά. Αυτήν τη στιγμή, η ελπίδα για ένα καλύτερο μέλλον είναι το μόνο που μας κρατάει σε εγρήγορση.

- Πώς αντιμετωπίζετε τους βασιλικούς γάμους; Ποια γυναίκα θεωρείτε το καλύτερο μοντέλο για να προβάλει τη δουλειά σας;

- Είμαι μεγάλη θαυμάστρια των βασιλικών γάμων, ακόμη κι αν θεωρώ ότι είναι πάντα τόσο συντηρητικοί, τουλάχιστον όσον αφορά το κομμάτι της μόδας. Μεγάλωσα με τον πατέρα μου να μου λέει απίστευτες ιστορίες για πριγκίπισσες και μάγισσες, ιστορίες που τελείωναν πάντα με το γαμήλιο πάρτι, που διαρκούσε 40 μέρες και 40 νύχτες. Θαυμάζω την Κοκό Σανέλ, το πνεύμα της, καθώς η απελευθέρωση των γυναικών στο ξεκίνημα του προηγούμενου αιώνα έδωσε τη μεγάλη ώθηση στη γυναικεία μόδα σήμερα. Σε εκείνη οφείλεται το γεγονός ότι η γυναικεία γκαρνταρόμπα υιοθέτησε ανδροπρεπή στοιχεία.

- Από τον Αλεξάντερ Μακουίν στον Τζον Γκαλιάνο. Ποιες είναι οι θυσίες που απαιτούνται από τους σχεδιαστές μόδας σήμερα;

- Νoμίζω πως για τους περισσότερους σχεδιαστές δεν υπάρχουν καθόλου θυσίες, συμβαίνει ακριβώς το αντίθετο. Ο κόσμος της μόδας έχει να κάνει με την αποστολή ενός θετικού μηνύματος, βοηθά τους ανθρώπους να δείχνουν ωραιότεροι, εμπνέεται από τους σχεδιαστές που δημιουργούν νέα ιδανικά, δίνοντας στην ομορφιά έναν νέο ορισμό.

- Ποια δεκαετία επιλέγετε και γιατί;

- Αγαπώ πολύ τις δεκαετίες του 30 και του 40, τις παλιές κινηματογραφικές σταρ του Χόλιγουντ. Ηταν πάντα εξαιρετικά θηλυκές και φορούσαν πάντοτε κολακευτικά ρούχα. Μου αρέσει επίσης και η δεκαετία του 70, που ήταν επίσης επηρεασμένη από το 30 και το 40.

- Πώς φαντάζεστε το μέλλον της μόδας;

- Νομίζω ότι η μόδα θα εξελιχθεί ακόμη περισσότερο με δύο τρόπους. Ο ένας θα είναι η ακόμη πιο γρήγορη και φθηνή μόδα και ο δεύτερος θα είναι η αντίδραση ακριβώς σε αυτό. Αυτά τα ρούχα θα είναι πιο ακριβά και θα τα αγοράζεις για να τα κρατήσεις για μεγαλύτερο χρονικό διάστημα. Μόδα υψηλής ποιότητας, στην οποία βλέπεις το προϊόν σαν επένδυση. Ετσι φαντάζομαι το μέλλον της μόδας.

- Πώς σας αρέσει να παρουσιάζετε τον εαυτό σας;

- Είμαι μια Ελληνοσουηδή σχεδιάστρια μόδας και στυλίστρια. Η αισθητική μου είναι θηλυκή και ανδρική μαζί, κολακευτική και απλή. Ανέκαθεν η αισθητική μου υπαγόρευε να κάνω τις γυναίκες να νιώθουν και να δείχνουν όμορφες, να αισθάνονται σέξι.

- Πιστεύετε στις κριτικές; Ποια είναι η καλύτερη και η χειρότερη κριτική που έχει γραφτεί μέχρι σήμερα για τη δουλειά σας;

- Εως τώρα έχω αποσπάσει πολύ θετικές κριτικές. Η καλύτερη που έχει γραφτεί μέχρι σήμερα είναι «κανείς δεν φτιάχνει μόδα με θηλυκό σεξαπίλ σαν την Κερεκλίδου», από το περιοδικό Habit, που καλύπτει τη σκανδιναβική βιομηχανία μόδας.

Comment

Jean Shrimpton: H γυναίκα που έγινε εξώφυλλο σε 350 περιοδικά απεχθάνεται τον φακό

November 9, 2014 Sandy Tsantaki

Η Τζιν Σρίμπτον, το πρώτο σούπερ μοντέλο στον κόσμο, πρόσωπο που έχει ταυτιστεί σχεδόν με τη δεκαετία του 60, έχει σήμερα γκρίζα μαλλιά μέχρι τον ώμο, διατηρεί την κομψή σιλουέτα της, απέχει εδώ και δεκαετίες από όλα, μίλησε στην εφημερίδα Guardian για τη ζωή μετά την πασαρέλα και τα εξώφυλλα, με αφορμή την είδηση ότι το BBC ετοιμάζει σίριαλ για την ερωτική της σχέση με τον φωτογράφο Ντέιβιντ Μπέιλι.

Οχι ότι την ενδιαφέρει. «Δεν ζω τη ζωή μου μέσα από το πρίσμα του παρελθόντος», λέει. «Ξέρω πολύ λίγα για το δράμα που ετοιμάζει το BBC, αλλά δεν κοιτάζω πίσω στη ζωή μου».

Δεν την ενδιαφέρει καν που θα την υποδυθεί η Κάρεν Γκίλαν, γνωστή από τη συμμετοχή της στη σειρά Doctor Who (κοκκινομάλλα, Σκωτσέζα, γεννημένη το 1987, πρώην μοντέλο). Καμία σχέση δηλαδή. Φυσιογνωμικά τουλάχιστον.

Η Τζιν Σρίμπτον εγκατέλειψε συνειδητά τον χώρο της μόδας στα 30 της. «Είναι ένα περιβάλλον που σου ασκεί τρομακτική πίεση, η οποία εξαντλεί τους ανθρώπους. Μόνον οι εύστροφοι επιβιώνουν - ο Αντι Γουόρχολ για παράδειγμα και ο Ντέιβιντ Μπέιλι». Με αφορμή την απομάκρυνση του Τζον Γκαλιάνο από τον οίκο Ντιόρ, το πρώην μοντέλο λέει: «Είναι υποκρισία να υποδυόμαστε ότι η μόδα είναι φυσιολογική, ότι οι άνθρωποί της είναι πρότυπα. Και είναι ηλίθιο να αρνείσαι ότι ο κόσμος της μόδας συμπεριφέρεται άσχημα».

Η ίδια απέχει. Τα τελευταία 30 χρόνια ασχολείται αποκλειστικά με το ξενοδοχείο της, το Ηotel Abbey στην Penzance στην Κορνουάλη.

Τo 1990 εμφανίστηκε μια αυτοβιογραφία της, που μάλλον κανείς δεν περίμενε... «Χρειαζόμουν λίγα χρήματα για να ανακαινίσω το ταβάνι του ξενοδοχείου», λέει σήμερα. «Δεν ήθελα να κυκλοφορήσει το βιβλίο. Απεχθανόμουν τη δημοσιότητα σε όλη μου τη ζωή. Δεν μου άρεσε ούτε όταν ήμουν μοντέλο».

Στα 68 της χρόνια τονίζει ότι δεν έχει κάνει καμία επέμβαση στο πρόσωπό της, μια γυναίκα που έχει εμφανιστεί στα εξώφυλλα της Vogue, του Ηarper's Bazaar, του Time, του Vanity Fair, επιμένει ότι δεν επιδίωξε ποτέ να είναι φωτογενής. «Δεν μου άρεσε ποτέ να με φωτογραφίζουν. Απλώς έτυχε να είμαι καλή σ' αυτό».

Είχε εντυπωσιάσει με την άνεσή της τον Στιβ ΜακΚουίν όταν τους είχε φωτογραφίσει μαζί ο Ρίτσαρντ Αβεντον. Ο Ντέιβιντ Μπέιλι ήταν ο πρώτος φωτογράφος που ανακάλυψε και αξιοποίησε το ταλέντο της. Εκείνη ήταν 18, ο Μπέιλι πέντε χρόνια μεγαλύτερος. «Νιώσαμε αμέσως έλξη ο ένας για τον άλλον», λέει σήμερα η Τζιν Σρίμπτον. Εκείνη χώρισε με τον τότε σύντροφό της κι εκείνος πήρε διαζύγιο για να είναι μαζί. «Δεν τον νοιάζει τίποτα. Είναι ευφυής. Εβγαλε πολλά χρήματα από μένα...»

Το ρομάντζο δεν κράτησε πολύ. Η Σρίμπτον άφησε τον Μπέιλι για τον Τέρενς Σταμπ. Λίγο μετά, γνώρισε τον άντρα της ζωής της, τον Μάικλ Κοξ, με τον οποίο απέκτησαν ένα γιο.

Σήμερα δηλώνει μελαγχολική. Απεχθάνεται τους ρυθμούς της σύγχρονης ζωής, συλλέγει αντίκες και βιβλία. Βγάζει ασπρόμαυρες φωτογραφίες που δεν έχει εκθέσει ποτέ μέχρι σήμερα και όπως λέει, ούτε πρόκειται. Ισως να φταίει το γεγονός ότι στη διάρκεια της καριέρας της έγινε εξώφυλλο σε 350 περιοδικά...

Comment

Γιατί η Ute Lemper δεν θα ήθελε να είναι Ντίτριχ, ούτε Πιαφ

November 8, 2014 Sandy Tsantaki

Το ραντεβού με την Ούτε Λέμπερ (Ute Lemper) ήταν τηλεφωνικό. Παρασκευή, στις 7 το βράδυ. Είχαμε 20 λεπτά στη διάθεσή μας για να μιλήσουμε για καριέρα και προσωπική ζωή, με αφορμή την εμφάνισή της στην Ελλάδα, για τρεις συναυλίες. Κάπου ανάμεσα στη Νέα Υόρκη και την Αθήνα, με ένα σκυλάκι που ήθελε να μπει στο δωμάτιό της και φωνές παιδιών, η Ούτε Λέμπερ μίλησε σαν φίλη από τα παλιά. Η πειρατής Τζένι, η Τζένι των πειρατών επιστρέφει. Στο Μέγαρο Μουσικής Αθηνών. Η Ούτε Λέμπερ ξανθιά, με κόκκινο κραγιόν και ασορτί σατέν αποκαλυπτικό φόρεμα, σαν από άλλη εποχή. Ούτε Λέμπερ και καμπαρέ. Ποια διάδοχος της Εντίθ Πιαφ και της Μάρλεν Ντίτριχ; Συνέντευξη με την τραγουδίστρια, χορεύτρια, ηθοποιό, μουσικό, ζωγράφο, μοντέλο, κριτή, μητέρα Ούτε Λέμπερ.

- Ερχεστε για συναυλίες σε μια χώρα σε περίοδο κρίσης. Ποιο είναι το πρόγραμμα που ετοιμάσατε για εμάς; 

- Εβλεπα την Ακρόπολη αυτές τις ημέρες στην τηλεόραση. Χιονίζει στ' αλήθεια; Ενιωσα ότι ήταν η στιγμή να επιστρέψω στις ρίζες, σε μια πιο αγνή μορφή έκφρασης, με ανακυκλωμένο ήχο, πιάνο και μπαντονεόν, σε μια ειλικρινή παράσταση, λίγο διαφορετική, πιο αυθεντική και θεατρική, με μόλις δύο μουσικούς. Διάλεξα έναν αστείο τίτλο που σημαίνει το τέλος του πολέμου και της διαφθοράς, ένα δισδιάστατο τίτλο. Υπάρχουν και δύο τραγούδια που γράφτηκαν στην εξορία, μελωδίες έντονες. Στήσαμε μια περφόρμανς πολύ ανθρώπινη και ειλικρινή. 

- Ποια είναι η διαφορά ανάμεσα σε μια παράσταση καμπαρέ σε σχέση με μία τζαζ ή ποπ;

- Δεν νιώθω πια τόσο ποπ ή groovy. Παραμένω για δύο ώρες πάνω στη σκηνή, διανύω ένα μεγάλο ταξίδι που λατρεύω, γι' αυτό και δεν βρίσκω ότι είναι κουραστικό. Βάζω κομμάτια της καρδιάς μου μέσα, καλύπτοντας διαφορετικές περιοχές, όπως πολιτική σάτιρα. Αφηγούμαι ιστορίες. Το ταξίδι ξεκινάει από το Βερολίνο, με ιστορίες μεταναστών, διάφανες καταστάσεις, εξελίσσεται με λίγη τζαζ, αυτοσχεδιασμό...

- Τραγούδι, θέατρο, ζωγραφική. Ποια μορφή τέχνης θεωρείτε πιο θεραπευτική ή λειτουργεί για εσάς σαν ένα είδος ψυχοθεραπείας;

- Ζωγραφίζω πολύ λίγο, μόνο όταν αντιμετωπίζω προβλήματα με τη φωνή μου. Με τέσσερα παιδιά, δεν έχω πολύ δημιουργικό χρόνο. Οπως και να 'χει, για ένα χρόνο δεν έκανα τίποτα. Τραγουδώ, αυτό ξέρω να κάνω, είμαι μουσική ερμηνεύτρια για τον κόσμο, οι ταινίες είναι απλώς περιπέτειες. Στα σόλο κοντσέρτα μπορώ να πω τις ιστορίες μου. 

- Πώς και γράψατε την αυτοβιογραφία σας τόσο νωρίς; 

- Ηταν ένα αστείο. Ημουν 30 χρόνων. Είναι ένα αστείο, μικρό βιβλίο μιας νεαρής Γερμανίδας. Αισθάνθηκα επαναστάτρια. Θα πρέπει να περιμένω λίγο ακόμη για να γράψω την επόμενη. Οταν βρω τον χρόνο, ίσως την γράψω. 

- Πώς νιώσατε ως κριτής στο «Let's Dance»;

- Είχε πλάκα όταν το έκανα, σίγουρα πολύ διαφορετικό απ' οτιδήποτε έχω κάνει. Ο κόσμος παρακολουθεί αυτά τα σόου ριάλιτι, για μένα ήταν μια περιπέτεια. Είναι εντυπωσιακό πως ύστερα από 30 χρόνια εμφανίσεων στη Γερμανία, ο κόσμος τώρα με αναγνώριζε στον δρόμο. Ηξερα ότι είναι το πιο εφήμερο πράγμα. 

- Πώς τα καταφέρνετε ως μητέρα τεσσάρων παιδιών, με μωρό που γεννήθηκε το 2011;

- Ο μεγαλύτερος είναι 17 και πάει στο κολέγιο, η κόρη μου 16, πολύ ανεξάρτητη, τα δύο μεγαλύτερα βοηθούν τα μικρότερα, παίζουν με το 6χρονο και κάνουν την νταντά στο μωρό. Ολοι είπαν ότι είμαστε τρελοί που κάναμε μωρό τώρα. Παραείμαι μεγάλη. Είναι όμως το πιο γλυκό αγόρι στον κόσμο, κοιμάται όλη νύχτα. Φοβήθηκα να αποκτήσω παιδί τόσο αργά, αλλά το σπίτι ήταν ήδη έτοιμο για παιδιά. Ολα τα ρούχα είναι εκεί, με τη σωστή οργάνωση, μπορώ να ταξιδεύω. Οταν κάποιος λείπει, ο άλλος γονιός μένει σπίτι με την νταντά. Είναι δύσκολο να τα ισορροπείς όλα, πρέπει να κάνεις θυσίες. Δεν μου αρέσει να λείπω από το σπίτι πάνω από πέντε μέρες. 

- Γράφετε το όνομά σας στο Google για να δείτε τη δημοτικότητά σας; Είστε στο twitter και στο facebook;

- Οχι, δεν είμαι στο facebook. Λέω «όχι». Εχω χρόνο μόνο για emails, να μιλάω με δημοσιογράφους, κάθομαι στο κομπιούτερ μόνο για τη δουλειά μου. 

- Θα θέλατε να ξαναγεννηθείτε σαν Μάρλεν Ντίτριχ ή Εντίθ Πιαφ;

- Σαν καμία από τις δύο. Και οι δύο είχαν εξαιρετικά δύσκολη ζωή. Η Εντίθ έζησε πολύ πιο δύσκολα, απομονωμένη, μακριά από την κόρη της, δεν θα το ήθελα αυτό. Ηταν εθισμένη στα ναρκωτικά, δεν υπήρξε ποτέ ευτυχισμένη. Ολες οι επιλογές που έχω κάνει είναι για να βλέπω τη θετική πλευρά των πραγμάτων. Κι έχω δημιουργήσει ένα σύστημα υποστήριξης για να παραμείνω εκεί, στη χαρούμενη πλευρά της ζωής, χωρίς εγωκεντρικές επιλογές. 

Comment

Oι Pink Martini μας ετοιμάζουν κοκτέιλ κόντρα στην κρίση

November 6, 2014 Sandy Tsantaki

Αν τους έχεις δει ζωντανά έστω και μια φορά, ξέρεις ότι μία δεν είναι ποτέ αρκετή. Οι Pink Martini μας προσκαλούν μάλλον σε πάρτι και όχι σε κλασική συναυλία. Μιλήσαμε με τον Τόμας Λόντερντέιλ, απόφοιτο Χάρβαρντ, και ιδρυτή, συνθέτη και πιανίστα της μπάντας, ή μήπως κ. Sympatique;

- Με ποιον τρόπο θα ανεβάσετε ψυχολογικά το κοινό της Ελλάδας τη συγκεκριμένη χρονική περίοδο;

- Γνωρίζουμε τι σημαίνει οικονομική κρίση, γι' αυτό κι εμείς θα έρθουμε εκεί και θα σας κάνουμε να κουνηθείτε. Πιστεύω ότι θα ξεχάσουμε όλα μας τα προβλήματα για λίγο και θα σας φτιάξουμε το κέφι με όμορφες μελωδίες. Θυμάμαι πάντα τους Ελληνες με μια όμορφη ενέργεια ζωής...

- Πόσο εύκολο είναι να διατηρήσετε ένα συγκρότημα για 18 χρόνια; Πόσες φορές έχει αλλάξει η σύνθεση της ομάδας;

- Εχουμε κάνει ορισμένες αλλαγές, αλλά είμαστε σαν μια μεγάλη οικογένεια αυτή τη στιγμή. Μετά την επέμβαση που υποβλήθηκε η Τσάινα Φορμπς στις φωνητικές της χορδές, χρειάστηκε να την αντικαταστήσουμε για λίγο και κάλεσα τη Στορμ Λαρτζ να έρθει...

- Το μαρτίνι είναι πάντα ροζ ή γίνεται και μαύρο ή μπλε;

- Εχουμε πολλά μελαγχολικά τραγούδια. Και φαντάζομαι πως όταν σκέφτεσαι ένα είδος κοκτέιλ, θα βρεις όλες τις αποχρώσεις. Αυτό μας αρέσει να κάνουμε. Να συλλέγουμε διαφορετικά χρώματα με μουσική από διαφορετικές κουλτούρες.

- Μπορείτε να προβλέψετε μια καλή συναυλία ή ένα μπεστ-σέλερ;

- Είμαι στον χώρο της μουσικής από τινέιτζερ και φαντάζομαι ότι είμαι αρκετά καλός στο να προβλέψω ένα τραγούδι που θα ξεχωρίσει αλλά ξέρετε, ορισμένες φορές, γράφεις ένα κομμάτι για να εκφραστείς και γίνεται κι αυτό επιτυχία. Ποτέ δεν ξέρεις.

- Η χειρότερη και η καλύτερη κριτική στη δουλειά σας;

- Οι άνθρωποι στην Ευρώπη δείχνουν ιδιαίτερο ενδιαφέρον στη μουσική μας, αλλά στη γενέτειρά μας, όταν έχουμε να κάνουμε με την αμερικανική μουσική βιομηχανία, πρέπει να εγκαταλείψεις την παγκόσμια ποπ προσέγγιση, αφού το μόνο που πουλάει είναι το σεξ.

- Λέτε ότι εκπροσωπείτε όμως την Αμερική. Ποια Αμερική;

- Θέλω να παρουσιάζω έναν κόσμο, σαν πολίτης αυτού του κόσμου, με ισότητα και ειρήνη. Θα ήθελα να έχουμε έναν κόσμο με περισσότερη ανοχή, αγάπη, κατανόηση και φυσικά εύχομαι στον κόσμο, καλύτερους πολιτικούς.

- Πόσο σας έχουν βοηθήσει τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης να γίνετε ακόμη πιο δημοφιλείς;

- Οταν μπήκαμε στη δουλειά, λανσάροντας το άλμπουμ μας το 1997, δεν μπορούσαμε να φανταστούμε την εξέλιξη. Τώρα όλα αλλάζουν στη βιομηχανία...

- «Αν τα Ηνωμένα Εθνη είχαν τη δική τους μπάντα το 1962, τότε θα ήμασταν εκείνη η μπάντα». Αν διαλέγατε μια δεκαετία για να ξαναγεννηθείτε, ποια θα διαλέγατε;

- Δεν είμαι σίγουρος αλλά φαντάζομαι ότι θα λάτρευα το 60 ή ίσως και το ξεκίνημα του 40. Προσωπικά αγαπώ τις μεγάλες ορχήστρες του παλιού Χόλιγουντ. Ονειρεύομαι να ήμουνα μέλος μιας τέτοιας υπέροχης ορχήστρας. Θα ήταν φανταστικό.

- Ξεκινήσατε δουλεύοντας στην πολιτική. Εχει καμία σχέση με αυτό που κάνετε σήμερα;

- Δεν μου αρέσουν καθόλου οι πολιτικοί. Πιστεύω ότι υπάρχουν πολύ λίγοι πολιτικοί που θέλουν στ' αλήθεια να δουλέψουν. Συνεχίζουμε να ασκούμε πολιτική στάση για την ισότητα στη σεξουαλικότητα και την ισότητα, γενικότερα.

Comment

O Al Di Meola θέλει να μάθει να παίζει μπουζούκι...

November 6, 2014 Sandy Tsantaki

«Ο ρυθμός είναι το πιο σημαντικό κομμάτι της μουσικής. Και, ή τον έχεις ή δεν τον έχεις. Πώς το ξέρεις; Ερχεται κατευθείαν από τα πόδια...». O Αλ ντι Μέολα (Al Di Meola) ή Al Laurence Dimeola, όπως είναι το πλήρες ονοματεπώνυμό του, είναι παλιός γνώριμος του ελληνικού κοινού. Τον έχουμε δει μόνο, αλλά κυρίως με φίλους, τον Τζον ΜακΛάφλιν, τον Πάκο ντε Λουθία, στον Λυκαβηττό, στο Ακροπόλ, καλοκαίρια, χειμώνες, μελαγχολικό, αξύριστο, με την κιθάρα του, τα γυαλιά, τη διάθεση για αυτοσχεδιασμό και κατάργηση ορίων. Tον ξαναείδαμε σε έναν ζωντανό μουσικό διάλογο με τον 51χρονο Κουβανό, βραβευμένο με Γκράμι τέσσερις φορές, τζαζίστα, πιανίστα και συνθέτη, Γκονζάλο Ρουμπαλκάμπα (Gonzalo Rubalcaba). 

«Εχω έρθει πολλές φορές στην Ελλάδα», λέει στη διάρκεια της κουβέντας μας. «Σκέφτηκα πως ό,τι είχα φέρει στην Ελλάδα στο παρελθόν διαφέρει αρκετά από τον μουσικό διάλογο που θα ανοίξω με τον Γκονζάλο. Το επίπεδο είναι εξαιρετικά υψηλό στο κομμάτι του αυτοσχεδιασμού και αυτό, όταν ένας μουσικός μπορεί να επικοινωνήσει σε τέτοια διάσταση, ξυπνά εικόνες και πολλές κρυμμένες ιδέες που ούτε εσύ ο ίδιος δεν μπορείς να προβλέψεις».

Γεννημένος το 1954 στο Νιου Τζέρσεϊ (εκεί όπου μένει ακόμη και σήμερα), ιταλικής καταγωγής, παίζει επαγγελματικά από το 1974, χωρίς διαλείμματα, δηλώνει μουσικός, τραγουδοποιός, παραγωγός, παίζει κιθάρα, keyboards, ντραμς, τσέλο, τραγουδά, είναι ο άνθρωπος-ορχήστρα, αρκεί να μιλάμε για τζαζ, έστω και μπασταρδεμένη τζαζ, fusion τζαζ, με έθνικ στοιχεία ή έστω λάτιν, έχει αλλάξει τουλάχιστον πέντε φορές δισκογραφική εταιρεία.

Σκέφτομαι ποιο είναι το πιο δύσκολο και το πιο διασκεδαστικό κομμάτι για έναν άνθρωπο που εξακολουθεί να βρίσκεται διαρκώς στον δρόμο στην ηλικία των 66 χρόνων... «Το πακετάρισμα, το ξεπακετάρισμα, το τσεκ-ιν στο αεροδρόμιο που είναι πάντα πολύ, πολύ νωρίς», λέει ο Αλ ντι Μέολα. «Η έλλειψη ύπνου». Και πότε διασκεδάζει; «Σχεδόν ποτέ».

Δεν ξέρω αν ένας μουσικός σαν τον Αλ ντι Μέολα έχει ανάγκη από κοινωνική δικτύωση, επιβεβαίωση μέσω αναζήτησης στο Ιντερνετ για τη δημοτικότητά του, αν χρειάζεται να μετρήσει την επιτυχία σε likes στο facebook ή σε followers στο Twitter, αν έχει μπει σε αυτή τη διαδικασία. «Ορισμένες φορές χρησιμοποιώ το Ιντερνετ για να προωθήσω τη μουσική μου, αλλά κι αυτό ακόμη γίνεται σπάνια. Γιατί όταν μπαίνω σε αυτό τον κόσμο, νιώθω ότι εθίζομαι κι εγώ, όπως όλοι. Μοιάζει σαν ολόκληρος ο κόσμος να είναι διαρκώς κολλημένος στην οθόνη του υπολογιστή, των κινητών τηλεφώνων για γραπτά μηνύματα, εξαρτημένος. Σήμερα παραείμαστε καλωδιωμένοι... Προσωπικά μου μοιάζει σαν εργασία πλήρους απασχόλησης να πρέπει να απαντώ στα μηνύματα άλλων, σε emails και αντίστροφα».

Προτιμά μάλλον να παίζει εξαιρετικά γρήγορους και περίπλοκους αυτοσχεδιασμούς, λάιβ ή στο στούντιο. Ανέκαθεν τον ενδιέφερε η μεσογειακή κουλτούρα, εναλλακτικά ακουστικά είδη, όπως το φλαμένκο. Πώς επικοινωνεί όμως στη σκηνή με τον Gonzalo Rubalcaba, πόσο ανταγωνιστικός είναι; «Είναι απίστευτο μαζί του γιατί μπορώ να πάω προς όποια κατεύθυνση επιθυμώ, με τον πιο εξτρίμ τρόπο, κι εκείνος ανταποκρίνεται στο δευτερόλεπτο και κάνει παρόμοια πράγματα με μένα. Ξέρω με σιγουριά ότι λατρεύει τη στιγμή που βγαίνω έξω από αυτό που είχαμε κάνει πρόβα και πετάω μουσικές, κυρτές μπαλιές».

Εχει συνεργαστεί με καλλιτέχνες που δεν έχουν καμία σχέση μεταξύ τους. Πολ Σάιμον και Γιώργος Νταλάρας, Στιβ Βάι και Αζίζα Μουσταφά Ζαντέ... Στην αθηναϊκή συναυλία προστέθηκε κι ένα μπουζούκι για να ζωντανέψουν ρεμπέτικα από τη δεκαετία του '30. Ο Αλ ντι Μέολα λέει ότι το λατρεύει σαν μουσικό όργανο, η ιδέα γεννήθηκε όταν έπαιξε στο cd του Μιχάλη Παούρη και λάιβ στο θέατρο Ακροπόλ. 

Στην κουβέντα μας αναφέρεται η δεκαετία του 80. Πόσο έχει αλλάξει ο τρόπος που αγοράζουμε και ακούμε μουσική; «Είναι πάντα στο χέρι του μουσικού να δημιουργήσει με έναν μαγικό τρόπο ένα τραγούδι ή μια συνεργασία. Αυτό είναι κάτι που απαιτείται και στην τζαζ και στην world music. Το μεγαλύτερο πρόβλημα για μένα είναι η αλλαγή στον τρόπο που αγοράζουμε μουσική, με τα δισκοπωλεία να εξαφανίζονται, κάτι που έχει σαν αποτέλεσμα τεράστια πτώση στις πωλήσεις από τις αρχές της δεκαετίας του 80 μέχρι σήμερα».

Ποιο κομμάτι θα αφιέρωνε στο ελληνικό κοινό; Το «Mediterranean Sundance» γιατί «ξέρω πόσο το αγαπούν». Με αγάπη από το 1977 και το δεύτερο άλμπουμ του Αλ ντι Μέολα. H αυθεντική εκδοχή στο άλμπουμ διαρκεί 5 λεπτά και 13 δευτερόλεπτα. Στη λάιβ βερσιόν μάλλον κρατάει περισσότερο...

Comment

Flashback Vol. 2. Dennis (Hopper) and I.

October 20, 2014 Sandy Tsantaki

Με τον Dennis Hopper συναντηθήκαμε στο Μιλάνο. Είχα δει αρκετές ταινίες του, μπορεί όχι όλες, για κάποιο λόγο είχα φτιάξει μια εικόνα στο μυαλό μου ότι θα ερχόμουν αντιμέτωπη με τον Ντένις τον Τρομερό. Και δεν υπάρχει χειρότερο συναίσθημα. Ειδικά όταν είσαι δημοσιογράφος και θέλεις ο συνομιλητής σου να σε συμπαθήσει, να σε εμπιστευτεί, να νιώσει άνετα και να μιλήσει πιο προσωπικά, κυρίως να μην βαρεθεί, να απαντήσει αυθόρμητα και αληθινά.

Η συνέντευξη έγινε μέσα σε ένα στούντιο. Ήταν σα να βρισκόμασταν μέσα σε ένα κινηματογραφικό σκηνικό, μια θεατρική αίθουσα, μια σκοτεινή σκηνή, μπροστά και πίσω από τα παρασκήνια. Αρχικά γνώρισα νέους ηθοποιούς, κάτι όμορφα, φωτογενή αγόρια και κορίτσια, τους επίλεκτους που είχαν φτάσει στην Ιταλία από διαφορετικά σημεία της γης, προκειμένου να παρακολουθήσουν μαθήματα υποκριτικής με τη μέθοδο του Actor's Studio και δάσκαλο, τον απόφοιτο της σχολής, Dennis Hopper.

Κάπου ανάμεσα στις πρόβες, βρεθήκαμε στα παρασκήνια, σε έναν ειδικά διαμορφωμένο χώρο, με καναπέδες και μαξιλάρες, να μιλάμε σαν παλιοί γνώριμοι για αρκετή ώρα. Το μόνο που θυμάμαι είναι ότι ξεκινήσαμε να μιλάμε το μεσημέρι και τελειώσαμε την κουβέντα μας τη νύχτα, όταν ήρθε να μας διακόψει η τελευταία σύζυγος της ζωής του, μια όμορφη, νέα, μελαχρινή κοπέλα ντυμένη στα γκρι.

Πώς ήταν ο Dennis Hopper σαν συνομιλητής, σαν σταρ που γνωρίζεις από κοντά και προσπαθείς να καταλάβεις τι ρόλο έχει επιλέξει να παίξει τη στιγμή που βρίσκεται απέναντι σου; Θα το ήθελα πολύ ίσως, αλλά ο Dennis Hopper δεν είχε σχέση με τον Dennis Hopper της μεγάλης οθόνης. «Κακός»; Ένας γλυκός άνθρωπος, ερωτεύσιμος, μπαμπάς και παππούς πλέον, ο λύκος που έγινε αρνάκι, μικροκαμωμένος, ευγενικός, με χαμογελαστά μάτια, πονηρό βλέμμα, ένα πρόσωπο με αποτυπωμένες εμπειρίες στις ρυτίδες, ένας άνθρωπος απολαυστικός στην αφήγηση του.

Τι θα θυμάμαι; Ότι μιλούσε με γενναιοδωρία για τους νέους ηθοποιούς, για λάμψη στην υποκριτική, απεχθανόταν τις οντισιόν, έλεγε με χιούμορ πόσο είχε ζηλέψει τον Γουόρεν Μπίτι όταν συνεργάστηκε με τον Ελία Καζάν,πως  θα ήθελε να έχει βγάλει περισσότερα χρήματα για να έχει σκηνοθετήσει περισσότερες ταινίες, ότι δεν θα έλεγε όχι σε ένα Όσκαρ, μετά από τόσες (150 και) ταινίες που γύρισε... 

Όταν μου μίλησε για την εποχή που ήταν τόσο εθισμένος στο αλκοόλ που δεν μπορούσε να θυμηθεί τα λόγια του, ούτε να είναι συνεπής, μόνο έτσι είχε μάθει να αποστηθίζει τους ρόλους του. Μιλούσε σαν ένας άνθρωπος με απόλυτη επίγνωση της αρρώστιας του, ένας άνδρας που βρέθηκε εκεί, πέταξε το δεκανίκι, δούλεψε με τον εαυτό του, αναζήτησε ανθρώπους να τον υποστηρίξουν και βγήκε καθαρός και νικητής. Κρατάω κυρίως την αισιοδοξία, το φωτεινό μυαλό, το φως μέσα από το σκοτάδι, το γέλιο. 

Όταν αποφάσισε να αποτοξινωθεί, τη στιγμή που δεν ξαναήπιε, ούτε γουλιά, όταν ο Dennis Hopper ήρθε αντιμέτωπος με τον εαυτό του και τις φοβίες του. Το μεγαλύτερο πρόβλημα ήταν ότι δεν ήξερε να παίζει νηφάλιος. «Δεν θα ξεχάσω την πρώτη χρονιά που σταμάτησα να πίνω. Ήταν η στιγμή που συνειδητοποίησα ότι χρησιμοποιούσα το αλκοόλ και τα ναρκωτικά για αρκετό χρονικό διάστημα σαν υποκατάστατο στη Μέθοδο, για να αισθάνομαι αυτά που έπρεπε. Όταν τα σταμάτησα ήμουνα τρομοκρατημένος ότι δεν θα μπορέσω να ξαναδουλέψω, γιατί ήταν απίστευτα δύσκολο πλέον για μένα να παίξω οποιονδήποτε ρόλο για να χαλαρώσω. Όμως επέστρεψα σε αυτές τις τάξεις στο μυαλό μου, ξαναδούλεψα τη Μέθοδο και έκανα την καλύτερη δουλειά της ζωής μου». 

Ο Ντένις Χόπερ πριν και μετά. Κάποια στιγμή χρειάστηκε να παίξει τον ρόλο του αλκοολικού. Όμως δεν έπινε πια. Τι σκέφτηκε να κάνει; Στροβιλιζόταν γρήγορα γύρω από τον εαυτό του, πριν από κάθε σκηνή, ζαλιζόταν και έκανε οχτάρια. Και κάπως έτσι έπαιξε τον καλύτερο Dennis Hopper της μεγάλης οθόνης, έστω κι αν δεν απέσπασε ούτε αυτή τη φορά βραβείο Όσκαρ. Μάθημα πρώτο, για τους μαθητές του. «Να παίζεις νηφάλιος».

Comment
← Newer Posts Older Posts →
 
 

Powered by Squarespace