Στο Wagamama στην Κηφισιά πηγαίνεις χωρίς chopsticks στα μαλλιά, σαν σύγχρονη γκέισα και φεύγεις σα να έχεις ταξιδέψει μακριά, χωρίς να καταλάβεις που έφτασες, από που ξεκίνησες και που προσγειώθηκες. Τρως γαρίδες ποπ-κορν σε εκδοχή sushi, πιάτα που θυμίζουν ουράνιο τόξο, βλέπεις φίλους και γνωστούς, ειδικά όταν ξέρεις ότι πρόκειται για μια βραδιά αφιερωμένη στο ολοκαίνουργιο, καλοκαιρινό μενού, είσαι προετοιμασμένος για μια Waga νύχτα, ό,τι κι αν σημαίνει αυτό.
Ήταν ένα ζεστό βράδυ του Ιουνίου. Η Ραφαέλα Ράλλη, έπαιζε μουσική με χρώματα. Η Χριστίνα Γιαννοπούλου, στον ρόλο της οικοδέσποινας, μετέφερε άρωμα καλοκαιριού στα τραπέζια. Οι αλλαγές στο μενού βοηθούσαν στη σκηνοθεσία. Για να τις καταλάβουμε και βιωματικά. Με βουτιές σε μπολ, οικεία ramen και λιγότερο γνωστά, προκειμένου να ανακαλύψουμε περισσότερες επιλογές για χορτοφάγους και vegan, μια διατροφική τάση που εξελίσσεται σε παγκόσμιο φαινόμενο.
Στην Ελλάδα αργούμε να ξυπνήσουμε. Με τα spices μπορούμε να βγούμε από τον λήθαργο, μεσημέρι ή βράδυ, και να wagamama-δίσουμε, waga-δειπνήσουμε/γευματίσουμε. Τι θα θυμάμαι από τα καινούργια πιάτα που δοκίμασα, δηλαδή, έφαγα μέχρι και τον τελευταίο κόκκο ρυζιού με τα ξυλάκια μου, γιατί αν είσαι κ. Λαιμαργίδου δεν σταματάς εύκολα;
Το κουνουπίδι, πικάντικο, αγνώριστο σχεδόν, σαν bang bang cauliflower, ένα λουλούδι τραγανό πυροτέχνημα, τον μαγικό ζωμό του Δρυίδη Πανοραμίξ Γουαγκαμαμίξ, με την ξύλινη κουτάλα ή χωρίς, το shirodashi ramen με το αργοψημένο χοιρινό, την σούπερ ωμή σαλάτα με κινόα και αβοκάντο, την πάπια με το αβγό σε συσκευασία donburi… Και τα μαλακά hirata buns που θα ήθελα να τρώω για πρωινό. Αγκαλιαστήκαμε, φωτογραφηθήκαμε, χορέψαμε, τραγουδήσαμε, φάγαμε, αλλάξαμε ρόλους. Στο Wagamama στην Κηφισιά είναι πάντα καλοκαίρι.
