Stuart Weitzman: «Είτε το πιστεύετε, είτε όχι, αυτολογοκρίνομαι»

Ο άνδρας που ήξερε τι θέλουν οι γυναίκες, για την ακρίβεια, τι παπούτσια επιθυμούν να φοράνε, είναι ο ίδιος άνθρωπος που σχεδιάζει 500 διαφορετικά σχέδια τον χρόνο αλλά και γόβες που αξίζουν ακόμη και 3 εκατομμύρια δολάρια αποκλειστικά για τα Όσκαρ. Ο Stuart Weitzman μιλάει για κοπλιμέντα, αντι-τάσεις, το κόκκινο χαλί και το στιλ που αρνείται να υιοθετήσει.

Σχεδιαστής των άκρων ή μηχανικός των παπουτσιών; Έχει διακοσμήσει γόβες με 464 διαμάντια, 642 ρουμπίνια, 565 διαμάντια και ένα σπάνιο χρωματιστό διαμάντι, άλλα με την Μέριλιν Μονρόε, την Σταχτοπούτα, τη Ρίτα Χέιγουορθ σαν μούσες με αντίστοιχους πολύτιμους λίθους για άλλοθι. Η Τζένιφερ Ανιστον δεν λέει να αποχωριστεί τις πλατφόρμες Stuart Weitzman. Οι σταρ τον εμπιστεύονται με τυφλά μάτια για τις εμφανίσεις τους στο κόκκινο χαλί (όπως και στην καθημερινότητα τους): Αντζελίνα Τζόλι, Εύα Μέντες, Τζέσικα Αλμπα, Κέιτ Χάτσον, Εύα Λονγκόρια, Κέιτι Χολμς, Τζέσικα Μπίελ... Πώς το ξέρουμε; Ας είναι καλά οι παπαράτσι. Ο επικεφαλής της αμερικανικής αυτοκρατορίας παπουτσιών έγινε γνωστός για τις ψηλοτάκουνες γόβες που δημιουργεί και τα βραδινά σανδάλια-κοσμήματα. Με 600 στιλ που αλλάζουν κάθε έξι μήνες, από μπότες μέχρι πλατφόρμες και από φλατ μέχρι ψηλοτάκουνα, όλα τα σχέδια Stuart Weitzman κυκλοφορούν σε 50 νούμερα (!) Δύο εκατομμύρια ζευγάρια πωλούνται τον χρόνο, κάτι που αποδεικνύει και πόσο αφοσιωμένο είναι το πελατολόγιο του οίκου και μάλιστα σε 70 χώρες, ανάμεσα τους, και στην Ελλάδα, από τη Νέα Υόρκη, στο Μπέβερλι Χιλς και από εκεί στο Μιλάνο, στο Παρίσι, στη Μόσχα, στο Πεκίνο. Ο Stuart Weitzman σχεδιάζει για παιδιά (από το 2008), και για νύφες (η Pink και η Ιβάνκα Τραμπ του ζήτησαν να σχεδιάσει κάτι μοναδικό για να ταιριάξει με το ονειρεμένο τους νυφικό), όπως επίσης και μια συλλογή ειδικά για το κόκκινο χαλί κάθε μέρα για τη νύχτα των Όσκαρ. Παίζει όμως και στη μουσική, με τραγουδίστριες όπως η Μπιγιονσέ, η Τζένιφερ Λόπεζ, η Ριάνα και η Φέργκι, να χορεύουν στη σκηνή πάνω σε Stuart Weitzman. Μήπως ήρθε η ώρα να χορέψουμε κι εμείς, Mr Stuart?

- Καταρχήν, ποιος είναι ο ορισμός που δίνετε στα σχέδια παπουτσιών που είναι άνετα και την ίδια στιγμή, της μόδας;

- Ένα ζευγάρι παπούτσια πρέπει να είναι λειτουργικό και να σε κάνει να χαμογελάς... Γι’αυτό και η άνεση και η εφαρμογή αποτελούν απαραίτητα στοιχεία για ένα υπέροχο ντιζάιν παπουτσιών. 

- Πόσο συχνά θα μπορούσατε να σχεδιάζετε μια συλλογή με παπούτσια αν δεν ακολουθούσατε τη φιλοσοφία της σεζόν; 

- Όταν δημιουργώ τις διαφορετικές ιδέες, οι οποίες, συνθέτουν μια κολεξιόν, σκέφτομαι τις πολλές και διαφορετικές προσωπικότητες των γυναικών-την fashionista, τη διασημότητα, την καριερίστα, την σούπερ chic και τη νύφη. Οπότε υπάρχουν ατελείωτες προοπτικές πιθανότητες όταν σχεδιάζω.

- Ποιό είναι το μεγαλύτερο κοπλιμέντο που έχετε αποσπάσει μέχρι σήμερα από πελάτισσα ή φίλη, σε σχέση με τα σχέδια σας και μια αρνητική παρατήρηση που σας βοήθησε να γίνετε πιο δημιουργικός;

- Το μεγαλύτερο κοπλιμέντο: Ότι μπορούν να φοράνε τα τακούνια μου όλη μέρα-δηλαδή κάτι που μεταφράζεται από το πρωί μέχρι το βράδυ χωρίς πόνο ή να αισθάνονται την ανάγκη να αλλάξουν και να βγάλουν τα παπούτσια τους για να φορέσουν φλατ. Οι γυναίκες ανέκαθεν συνήθιζαν να μου λένε ότι δεν ταιριάζουν τέλεια όλες οι μπότες στο κάθε πόδι ξεχωριστά, οπότε διερεύνησα την προοπτική να χρησιμοποιήσω στρετς υλικό στη δομή της μπότας έτσι ώστε να τέλεια σαν γάντι.

- Ποιά είναι τα κλασικά ή τα best sellers που προτείνει ο Stuart Weitzman;

- Φαντάζομαι ότι θα έπρεπε να πω την πλατφόρμα μας, Alex. Αποτέλεσε το top seller μας, υπήρξε η αγαπημένη των διασημοτήτων, με πρώτη και καλύτερη την Τζένιφερ Άνιστον. 

- Περιοδικά και κόκκινο χαλί. Ποιές είναι οι καλύτερες πρέσβειρες για τα παπούτσια σας;

- Όλες. Προσθέτοντας και το Ίντερνετ και τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης για να πηγαίνει η πληροφόρηση στον πελάτη όσο πιο γρήγορα γίνεται.

- Αν παρουσιάζετε 600 διαφορετικά στιλ κάθε σεζόν, πόσα αναγκάζεστε να αφήσετε απέξω; 

- Είτε το πιστεύετε, είτε όχι, αυτολογοκρίνομαι.

- Υπάρχει ένα συγκεκριμένο στιλ στο οποίο δεν πιστεύετε καθόλου, γι'αυτό και δεν υιοθετείτε καν;

- Βλέπω τα τακούνια να ψηλώνουν όλο και περισσότερο… Και οι γυναίκες καλούνται να σταθούν στο ύψος των περιστάσεων χωρίς να πέσουν κάτω.

- Αποκαλείτε τον εαυτό σας μηχανικό παπουτσιών. Αν επρόκειτο να σκηνοθετήσετε μια ταινία για τη ζωή και τις δημιουργίες σας, τι τίτλο θα βάζατε και ποιος θα θέλατε να είναι ο πρωταγωνιστής; Ποιους σταρ θα επιθυμούσατε να παρουσιάσετε να δειγματίζουν στο ατελιέ σας;

- Νομίζω πως αν επρόκειτο να σκηνοθετήσω ένα φιλμ για τη ζωή μου και τις δημιουργίες... Θα το αποκαλούσα «It's a wonderful life» με πρωταγωνιστή τον εαυτό μου και όλες τις νεαρές μου μούσες από το Χόλιγουντ στο πριβέ ατελιέ μου.

Ποιος είναι ο Stuart Weitzman.

Ο Stuart Weitzman μεγάλωσε στο Long Island στη Νέα Υόρκη και έμαθε τα μυστικά της οικογενειακής επιχείρησης από τον πατέρα του Seymour Weitzman που ήταν ο σχεδιαστής της δικής του εταιρίας παπουτσιών, Mr Seymour. Ο πατέρας του επέμενε να μάθει τα πάντα γύρω από την τέχνη του, από τον σχεδιασμό μέχρι την πώληση και την παραγωγή. Όταν όμως ο Stuart Weitzman αποφοίτησε από το Wharton School από το Πανεπιστήμιο της Πενσιλβάνια, θέλησε να ασχοληθεί με το χρηματιστήριο στην Wall Street. Έναν χρόνο μετά, πέθανε ο πατέρας τους, και ο Stuart με τον μεγαλύτερο του αδερφό, ανέλαβαν την οικογενειακή επιχείρηση. Με τα χρόνια, η εταιρία άλλαξε σε διάφορα επίπεδα, πωλήθηκε στην Caressa Inc, η οποία, μετέφερε την παραγωγή στην Ισπανία εκεί όπου είναι και σήμερα τα εργοστάσια Stuart Weitzman. Ο Stuart παρέμεινε πρόεδρος της εταιρίας, η οποία, τελικά μετονομάστηκε σε Stuart Weitzman Inc. Το 2005 συνεργάστηκε με την Irving Place Capital για να γίνει Stuart Weitzman Holdings LLC και το 2010 πούλησε μετοχές στην εταιρία The Jones Group Inc. Τα τελευταία χρόνια, ο Stuart Weitzman παράγει τα παπούτσια και τις τσάντες σε εργοστάσια στην Ελντα, στην Ισπανία, τον έχουν βραβεύσει ως τον «Αγαπημένο Υιοθετημένο Γιο της Έλντα», για τη συνεισφορά του στην αγορά. Με πάθος για φιλανθρωπικούς σκοπούς, έχει ιδιαίτερη ευαισθησία σε θέματα υγείας, κυρίως την έρευνα για τον καρκίνο της μήτρας και του μαστού. Στο παρελθόν διοργάνωσε δημοπρασία με πρωταγωνιστές σταρ που διακοσμούν ένα ζευγάρι παπούτσια που δημοπρατούνται για καλό σκοπό, με δημοπρασίες στην Αμερική, την Ισπανία, την Ιταλία, τη Γερμανία, το Μεξικό και την Ελβετία. Όταν δεν ταξιδεύει στην Ισπανία για να επιβλέψει την παραγωγή, μένει στο Κονέκτικατ με την γυναίκα του, Τζέιν. Είναι οι γονείς δύο κοριτσιών. Τι φοράει όλη η οικογένεια; Stuart Weitzman φυσικά. Και για στιγμές χαλάρωσης, ο Stuart Weitzman παίζει τένις και λέγεται ότι οργανώνει συχνά αγώνες πινγκ-πονγκ στα εργοστάσια στην Ισπανία, ακόμη και στο σόουρουμ της Νέας Υόρκης. 

Ο Stuart Weitzman με αριθμούς

1986-Ετος ίδρυσης της εταιρίας

300 υπάλληλοι στην Αμερική, 2000 στην Ισπανία

33 καταστήματα στην Αμερική, 42 διεθνώς

2 εκατομμύρια ζευγάρια παπούτσια πωλούνται τον χρόνο

100.000 pave παπούτσια έχουν πουληθεί διεθνώς

Vivienne Westwood: «Σε αυτούς τους δύσκολους καιρούς, ντυθείτε. Φτιάξτε το μόνοι σας»

Η Vivienne Westwood ξέρει να φιλτράρει όσο λίγοι τα κεφάλαια της παγκόσμιας ιστορίας και εξέλιξης της ανθρωπότητας, να τα μεταποιεί και να τα ενσωματώνει στο σήμερα, να δανείζεται πολιτισμό χωρίς να κλέβει, να φτιάχνει κοστούμια καθημερινότητας που έχουν και δεν έχουν θέση σε μουσείο... Την είχα συναντήσει στην Αθήνα πριν από 15 χρόνια περίπου. Είχε έρθει για μια εκδήλωση τέχνης και μόδας. Ήταν σε εκείνη την τηλεοπτική συνέντευξη που είχε μιλήσει με ενθουσιασμό για ένα beauty spot, μια ελιά που είχα στο πρόσωπο μου. «Τι τυχερή που είσαι... Είσαι πάντα ντυμένη. Αν είχα εγώ ένα τέτοιο καλλωπιστικό στοιχείο θα κυκλοφορούσα γυμνή στο δρόμο»... Εδώ έχει βγάλει άνδρες με φούστες, γυναίκες με καμπύλες έξω, μοντέλα με παπούτσια-πατίνια, στην ελιά θα κολλήσουμε; Βίβιεν Γουέστγουντ. Dame Vivienne Westwood.  

- Γιατί επιλέξατε τη σειρά Anglomania για να δείξετε στο ελληνικό κοινό; 

- Κάνουμε καλές δουλειές στην Ελλάδα. Επιστρέφω πάντα στην Ελλάδα, όπως κάνουν όλοι, επειδή καμία άλλη κοινωνία που γνωρίζουμε δεν είχε ποτέ μια τόσο illuminating ιδέα για το πως θα έπρεπε να είναι τα ανθρώπινα όντα. Με ενδιαφέρει πολύ ο ελληνικός σκεπτικισμός, που δημιούργησε μια τόσο ζωντανή κουλτούρα, και το ελληνικό θέατρο, το οποίο, αποτέλεσε ένα ζωντανό μέσο επικοινωνίας για αυτούς τους ανθρώπους.

- Ποιά είναι η ερώτηση που έχετε βαρεθεί να σας κάνουν όλα αυτά τα χρόνια;

- «Από που προέρχεται η έμπνευση σας όταν σχεδιάζετε;». Αυτή είναι η ερώτηση που μου γίνεται διαρκώς. Η δεύτερη ερώτηση που μου κάνουν -αμέσως μετά την άλλη- είναι «τι ετοιμάζετε για μετά;». Το τελευταίο πράγμα που με ενδιαφέρει είναι να κυνηγάω τον χρόνο. Ακριβώς σαν αυτούς τους δημοσιογράφους που μου θέτουν αυτά τα ερωτήματα, είναι τόσο απασχολημένοι κυνηγώντας τον χρόνο που χάνουν οτιδήποτε βρίσκεται μπροστά τους. 

- Τι σημαίνει ο τίτλος Dame για εσάς; Πώς νιώθετε όταν σας συγκρίνουν με την βασίλισσα της Αγγλίας; 

- Είμαι Αγγλίδα, οπότε είναι αδύνατο για μένα να αγνοήσω την βρετανική κουλτούρα στα σχέδια μου. Τα υφάσματα που χρησιμοποιώ είναι συνήθως παραδοσιακά βρετανικά υφάσματα. Αυτά τα υφάσματα επωφελούνται από τις κλασικές βρετανικές τεχνικές παραγωγής, όπως προκύπτει από την παράδοση της Savile Row. Η υπογραφή VW με το στέμμα συμβολίζει τον κόσμο-κι όμως είναι καθαρά βρετανική. Θαυμάζω την Βασίλισσα. Νομίζω ότι ο θεσμός της μοναρχίας είναι πολύ σημαντικός. Η αντιμετώπιση μου απέναντι στη Βασίλισσα έχει αλλάξει. Σήμερα τη σέβομαι.

- Είστε τόσο εύπορη -όσο λένε- και γεμάτη από εμπειρίες και καταθέσεις;

- Πιστεύω ότι είμαι ένας πολύ υπεύθυνος άνθρωπος. Αν βρίσκεσαι σε μια κατάσταση απ'όπου βγάζεις χρήματα και έχεις χρόνο-το οποίο δεν είναι το σενάριο της ζωής μου σε αυτή τη φάση της καριέρας μου- αλλά τι θα κάνεις με αυτόν τον χρόνο και αυτά τα χρήματα;   Τα χρήματα θα έπρεπε να είναι ένας τρόπος να εξαγοράζεις για τον εαυτό σου χρόνο για να κάνεις κάτι. Και όπως είπε ο Oscar Wilde, «δεν σπαταλάω λεφτά, τα ξοδεύω». Η καριέρα μου έχει δώσει ένα συγκεκριμένο στάτους και επιπλέον το γεγονός ότι δεν είμαι φτωχή με βοηθάει να ταξιδεύω, να γνωρίζω ανθρώπους... Η μόδα δεν θα ήταν η επιλογή μου σαν δουλειά. Το έκανα γιατί μπορούσα. Ο λόγος που συνέχισα ήταν γιατί είχα πολλές ιδέες και ήθελα να χτίσω τη δουλειά μου πάνω σε αυτές τις ιδέες. Προκειμένου να καταλάβω τον κόσμο στον οποίο ζω, σκέφτηκα ότι θα έπρεπε να προσπαθήσω να κάνω τη δουλειά μου να πετύχει σαν επιχείρηση. Σε ανθρώπινο επίπεδο, έμαθα για τους ανθρώπους, συμπεριλαμβανομένου και του εαυτού μου. Έμαθα ότι ακόμη και το μικρότερο πράγμα δεν είναι ποτέ μαύρο ή άσπρο και πως η συμπεριφορά του κόσμου δεν σχετίζεται πάντα με την κατάσταση και για να δημιουργήσεις αρμονία και να κάνεις τα πράγματα να λειτουργήσουν, πρέπει να φτιάξεις τις κατάλληλες προϋποθέσεις ανάλογα με τον χαρακτήρα κάθε ανθρώπου.

- Με ποιον τρόπο πιστεύετε ότι μπορεί να βοηθήσει η μόδα στην καταπολέμηση της οικονομικής κρίσης;

- Σε αυτούς τους δύσκολους καιρούς, ντυθείτε. Φτιάξτε το μόνοι σας... Φορέστε ένα κολιέ από παραμάνες, κονκάρδες (ιδανικά με πολιτικά σλόγκαν), κουβέρτες, τραπεζομάντηλα, κουρτίνες, πετσέτες ή ένα μέτρο από ένα όμορφο ύφασμα, τυλιγμένο γύρω σας αντί για παλτό ή σαν φούστα,  τοπ, παντελόνι, που θα δέσετε κάτω από τα πόδια. Ενώστε τα όλα αυτά μαζί με όμορφα κομμάτια από τη ντουλάπα σας (ή από αυτή της μητέρας σας, του παιδιού ή του συζύγου σας), θυμηθείτε τα παλιά σας αγαπημένα… Η συμβουλή μου είναι να φοράτε ξανά και ξανά τα αγαπημένα σας ρούχα και αξεσουάρ μέχρι να γεράσουν ή να διαλυθούν. Να αγοράζετε λιγότερα. Να φοράτε υπερμεγέθη σακάκια σαν παλτό, πουκάμισα το πίσω-μπρος, κουμπώστε τα κουμπιά λάθος για να γίνουν ασύμμετρα. Δεν είχαμε καθόλου πουλόβερ αυτή τη σεζόν, είναι όλα ζακέτες φορεμένες «ανάποδα». Μπερδέψτε τον χειμώνα με το καλοκαίρι, τη μέρα με τη νύχτα. Πετάξτε μια ζορζέτα ή μια δαντέλα πάνω από μια μπλούζα για να δημιουργήσετε ένα φόρεμα.

- Γιατί είναι τόσο σημαντικό να κοιτάτε στο παρελθόν;

- Βλέπω πίνακες, ρούχα σε μουσεία, φωτογραφίες υψηλής ραπτικής. Αν μπορείς να αρπάξεις αυτό που είναι αυθεντικό για το ντιζάιν, τότε μπορείς να το χρησιμοποιήσεις. Συνήθως δεν βλέπεις την πηγή της «μετάφρασης» μου. Έχει μεταμορφωθεί ήδη σε κάτι άλλο μέχρι τη στιγμή που το παρουσιάζω. Νομίζω ότι η αληθινή δύναμη που σε σπρώχνει να θες να συνεχίσεις είναι ότι θέλεις να εκπλήσσεις διαρκώς τον εαυτό σου. Η τεχνική έρχεται αυτόματα. Το μόνο μέρος να βρεις ιδέες είναι κοιτώντας σε αυτά που έκαναν οι άνθρωποι στο παρελθόν. Είναι ο τρόπος να είσαι αυθεντικός. Δεν μπορείς να είσαι αυθεντικός απλώς επειδή θέλεις να κάνεις κάτι. Τίποτα δεν γεννιέται από το κενό. 

Shigeru Umebayashi, ένας Ιάπωνας που λατρεύει τους Μπιτλς και δηλώνει ρόκερ

Ο Shigeru Umebayashi, ο οποίος συστήνεται στους φίλους και ως Ume, μένει και εργάζεται στο Τόκιο. Γράφει μουσική για το σινεμά εδώ και 25 χρόνια, αλλά έγινε γνωστός και εκτός συνόρων πριν από μια δεκαετία. Όταν είχε έρθει στην Αθήνα, για συναυλίες και ένα master class, ζωντάνεψαν εικόνες από ταινίες όπως «Ερωτική επιθυμία», «Ιπτάμενα στιλέτα», «2046», «Η κατάρα του χρυσού λουλουδιού», «A single man», ασιατικές και δυτικές παραγωγές. Και να σκεφτεί κανείς ότι ξεκίνησε την καριέρα του ως αρχηγός του γιαπωνέζικου νιου γουέιβ, ροκ γκρουπ EX.Άρχισε να γράφει σάουντρακ το 1985 όταν η μπάντα του διαλύθηκε. Σήμερα υπογράφει ως συνθέτης τη μουσική σε 40 γιαπωνέζικα και κινέζικα φιλμ. Ένας Ιάπωνας που λατρεύει τους Μπιτλς, γράφει μάλλον καταθλιπτική μουσική, αλλά παρ' όλα αυτά δηλώνει ρόκερ.

- Πώς καταφέρνετε κάθε φορά να στριμώξετε 25 χρόνια μουσικής σε μία συναυλία; Τι αναγκάζεστε να αφήσετε εκτός;

- Πρόκειται για μια χρονοβόρα διαδικασία για μένα και την ομάδα μου. Βλέπετε, έδωσα την πρώτη συναυλία με τις μουσικές μου από τον κινηματογράφο πρόσφατα στη Γάνδη. Μέχρι τότε δεν υπήρχε η ανάγκη να δημιουργηθούν παρτιτούρες και εκ νέου ενορχηστρώσεις για συναυλιακούς σκοπούς. Όταν προέκυψε αυτή η ανάγκη η διαδικασία κράτησε μήνες. Τα κριτήριά μου αρχικά ήταν το ποια κομμάτια αγαπώ πιο πολύ, ποια θεωρούνται πιο γνωστά στην Ευρώπη, αλλά παράλληλα και ποια ήταν και λιγότερο απαιτητικά στην ενορχήστρωση για να μπορέσουμε να είμαστε εμπρόθεσμοι για την πρώτη μας συναυλία. Ως επί το πλείστον οι συνθέσεις που ενορχηστρώθηκαν βάσει αυτών των κριτηρίων είναι ουσιαστικά της τελευταίας δεκαετίας. Υπάρχουν ασφαλώς και κομμάτια μου που αγαπώ ιδιαίτερα και ανήκουν στις πολύ πρώιμες δουλειές μου και αποφάσισα κατόπιν να τις ενθέσω στο πρόγραμμα.

- Το σούσι είναι πολύ διαδεδομένο αυτόν τον καιρό στην Ελλάδα και την Ευρώπη. Πιστεύετε ότι την ίδια τύχη μπορεί να έχει μια μέρα και η γιαπωνέζικη μουσική;

- Ξέρω σίγουρα ότι η μουσική δεν είναι φαγητό όπως και το ότι δεν θεωρώ καν τη δική μου μουσική ιαπωνική. Κατά κύριο λόγο είμαι ρόκερ! Οπότε μάλλον δεν είμαι ο κατάλληλος για να σας απαντήσει σε αυτό. Μπορώ πάντως να σας μιλήσω για σούσι.

- Στο ξεκίνημα αγαπούσατε τους Μπιτλς. Υστερα αγαπήσατε την ισπανική μουσική. Ποια γκρουπ ή ερμηνευτές σας αρέσουν αυτόν τον καιρό; Πόσο ροκ αντέχετε να είστε;

- Όπως σας είπα είμαι ροκάς. Η ροκ μουσική ήταν αυτή που με ώθησε να γίνω μουσικός και να ξεκινήσω την καριέρα μου ως μέλος ροκ μπάντας. Κι ακόμα αγαπώ τους Μπιτλς πάρα πολύ, όπως και τον Έρικ Κλάπτον. Παρ' όλα αυτά θέλω να είμαι πολυσυλλεκτικός στα ακούσματά μου γιατί με βοηθάει να εξελίσσομαι και να γίνομαι πιο ευέλικτος όποτε χρειάζεται να συνθέσω σε διαφορετικό στυλ. Πάντα επιστρέφω όμως στη ροκ μουσική. Αυτή είναι το πάθος μου.

- Είναι αλήθεια ότι αρχίσατε να γράφετε μουσική για να συναντήσετε από κοντά τον αγαπημένο σας ηθοποιό;

- Όχι ακριβώς. Η αλήθεια είναι ότι ξεκίνησα να γράφω μουσική για ταινίες όταν γνώρισα τον αγαπημένο μου ηθοποιό τη δεκαετία του '80. Το ότι γράφω μουσική για ταινίες το χρωστάω στον ηθοποιό Yusaku Matsuda, που έπαιξε μερικά χρόνια μετά τη γνωριμία μας στο «Black Rain» του Ρίντλεϊ Σκοτ. Αυτός με ώθησε στη σύνθεση μουσικής για ταινίες και κάναμε μαζί και την παραγωγή κάποιων δικών του άλμπουμ. Δυστυχώς όμως πέθανε μόλις 40 ετών.

- Πώς μοιάζει σήμερα το κολάζ με τα θέματα που σας εμπνέουν;

- Γεμάτο ήλιο, χαρούμενους ανθρώπους και καλό κόκκινο κρασί. 

- Πώς συγκρίνετε το γιαπωνέζικο σε σχέση με το ευρωπαϊκό κοινό; Πώς πιστεύετε ότι σας θεωρούν στη γενέτειρά σας και πώς είστε γνωστός εκτός συνόρων;

-  Στη χώρα μου είναι σαφώς πιο γνωστοί οι εξαιρετικοί συνάδελφοί μου Σακαμότο και Χισαΐσι. Αυτό που έχω διαπιστώσει όμως στην Ευρώπη είναι η μεγάλη απήχηση που έχει η μουσική μου και η αγάπη με την οποία πάντα μου μιλούν γι' αυτήν. Η αντίθεση λοιπόν είναι τεράστια για μένα. Στην Ευρώπη μου προκαλεί τεράστια έκπληξη το πόσο πολλή απήχηση έχει η μουσική μου στο κοινό, ενώ στην Ιαπωνία το πόσο πολύ λιγότερη.

Μαριάννα Τόλη: «Η σχέση μου με το παρελθόν μού θυμίζει λίγο τον Κολοσσό της Ρόδου»

Έχει fan page στο Facebook, αλλά «δεν νιώθω την ανάγκη να μου κάνουν like», ομολογεί. Το 2009 πήρε πτυχίο ψυχολογίας χωρίς να δηλώνει ακόμη ψυχολόγος γιατί θέλει, όπως λέει, πρώτα να τελειώσει το μεταπτυχιακό της. Έχει εξασκηθεί να μην εξοργίζεται πολύ, «γιατί κάνει κακό στην υγεία». Η Μαριάννα Τόλη μιλάει με πάθος.

Έχει εμφανιστεί στην Επίδαυρο, στο σινεμά και στο θέατρο, έχει μεταφράσει βιβλία, έχει γράψει στίχους, έπαιξε σε μια διαφήμιση που έχει γράψει ιστορία. Όπως και το «Μάθημα σολφέζ» στη Εurovision το 1977. «Με το «Μάθημα σολφέζ» ο Ρόμπερτ, ο Πασχάλης, η Μπέσσυ και εγώ εισπράξαμε τα δώρα εκείνης της εποχής. Είμαι ευγνώμων που το τραγούδι αυτό έμεινε στην ιστορία και δεν είμαστε απλώς περαστικοί», λέει σήμερα η Μαριάννα Τόλη.

Ρωτάω τη Μαριάννα Τόλη πόσα «όχι» είπε και πόσα «ναι». «Σε μια πορεία τόσων χρόνων, αυτά τα «ναι» δεν είναι πολλά. Τα «όχι» δυστυχώς ήταν περισσότερα. Είχα πολλές προτάσεις να παίξω σε επιθεωρήσεις και ταινίες που θα με έκαναν πολύ πιο γνωστή και αρνήθηκα γιατί δεν ήμουν σίγουρη για την ποιότητα. Μπορεί κάποιες φορές να έκανα λάθος, κάποιες όχι».

Από την εμπειρία της στο παιδικό θέατρο, τι πιστεύει ότι θέλουν να βλέπουν τα παιδιά και οι άνθρωποι που τα συνοδεύουν; «Τα παιδιά έχουν ανάγκη μια άμεση επαφή με τους καλλιτέχνες στη σκηνή και η επαφή αυτή πρέπει να είναι ειλικρινής και αμφίδρομη», λέει. «Είναι ευεργετικό αυτό το μοίρασμα. Αναπτύσσεται μια καινούργια σχέση ή ενδυναμώνεται μια υπάρχουσα όταν τα παιδιά δεν αισθάνονται πως οι γονείς τους βαριούνται ή ότι τους πηγαίνουν στο θέατρο από καθήκον».

Το μιούζικαλ είναι εξαιρετικά δύσκολη υπόθεση. Ειδικά στην Ελλάδα σπανίως το βλέπουμε να ανεβαίνει σωστά. Πόσο έτοιμοι είναι οι ηθοποιοί αυτής της γενιάς να ερμηνεύσουν ρόλους, να χορέψουν, να τραγουδήσουν ζωντανά; «Η καινούργια γενιά καλλιτεχνών είναι σαφώς καλύτερη από εκείνη του παρελθόντος», λέει η Μαριάννα Τόλη. «Λες και ο χορός, το τραγούδι και η τέχνη γενικότερα να μπήκε στη ζωή μας για τα καλά. Αυτό είναι πολύ παρηγορητικό για έναν σκηνοθέτη που κάποτε έψαχνε με το φανάρι του Διογένη να βρει ένα ταλέντο».

Πώς περιγράφει τη σχέση της με το παρελθόν, το μέλλον, το χρόνο; Πώς νιώθει όταν της λένε ότι δεν έχει αλλάξει καθόλου; «Η σχέση μου με το παρελθόν μού θυμίζει λίγο τον Κολοσσό της Ρόδου. Το ένα μου πόδι βρίσκεται εκεί και το άλλο στο παρόν. Ο νους μου βρίσκεται πολλές φορές στο μέλλον, αναλύοντας το παρελθόν και θεραπεύοντας το παρόν. Ενέχει όμως φόβους, αγωνίες και υπαρξιακά ερωτήματα. Ο χρόνος είναι ανίκητος και πάντα προσπαθώ να συμφιλιωθώ μαζί του, αν και η σχέση αυτή είναι, δυστυχώς για μένα, άνιση. Ο χρόνος δεν γοητεύεται με τίποτα. Οταν μου λένε πως δεν έχω αλλάξει καθόλου, χαίρομαι και τους ευχαριστώ, αλλά μέσα μου λέω: «Η ψυχή μου το ξέρει»».

Μια στιγμή που ξεχωρίζει; «Ως αγαπημένη στιγμή της ζωής μου, εκτός βέβαια από εκείνη που αντίκρισα και πήρα για πρώτη φορά στην αγκαλιά μου τον γιο μου, ξεχωρίζω την ημέρα της αποφοίτησής μου από το πανεπιστήμιο, το 2009, έχοντας πάρει το πτυχίο ψυχολογίας. Άλλη σπάνια στιγμή που θυμάμαι με δέος είναι όταν άκουσα ένα παιδί που έβγαινε από την παράσταση της Μέρι Πόπινς, καθηλωμένο σε αναπηρική καρέκλα, να λέει: «Μετά από αυτό, τι άλλο να ζητήσω από τον Θεό;»»

Η Μαριάννα Τόλη έχει και fan page στο Facebook. Πόσο συμπαθεί την τεχνολογία; «Ξέρω πως έχω fan page στο Facebook και ευχαριστώ εκείνους που αγαπούν τη δουλειά μου αρκετά για να ασχοληθούν με αυτό. Το ίδιο το Facebook δεν με ελκύει ως ιδέα. Δεν νιώθω την ανάγκη να μου κάνουν like. Ευχαριστώ όμως όσους το κάνουν με την καρδιά μου. Κατά τα άλλα, η τεχνολογία είναι εξαιρετικά χρήσιμη. Το κομπιούτερ είναι απολύτως αναγκαίο. Δεν θα είχα αποφοιτήσει από το πανεπιστήμιο αν δεν ήξερα να το χρησιμοποιώ, ούτε θα ήταν τόσο εύκολο να κάνω τα αναγκαία χωρίς αυτό. Αλλά, όταν βλέπω τους νέους χωμένους νυχθημερόν σε ένα κινητό και σε ένα κομπιούτερ, ματώνει η καρδιά μου. Η δική τους πάντως δεν ματώνει καθόλου».

Ως ψυχολόγος και καλλιτέχνις, τι εξοργίζει σήμερα τη Μαριάννα Τόλη και τι την ευχαριστεί; «Ως μέλλουσα ψυχολόγος. Πρέπει να τελειώσω και το μεταπτυχιακό μου πρώτα πριν με αποκαλέσετε ψυχολόγο. Έχω εξασκηθεί στο να μην εξοργίζομαι πολύ, γιατί κάνει κακό στην υγεία. Με ευχαριστεί να βλέπω ανθρώπους να ψάχνουν την αλήθεια μέσα τους, γιατί αυτό τους προσφέρει τη δυνατότητα να συνάψουν πιο ειλικρινείς σχέσεις και φιλίες και να μεγαλώσουν υγιή παιδιά. Ως καλλιτέχνις προσπαθώ να μην εξοργίζομαι με τα απίθανα που βλέπω στην τηλεόραση και χαίρομαι αφάνταστα να βλέπω, σε αυτή τη δύσκολη εποχή, τα καλά θέατρα ασφυκτικά γεμάτα με κόσμο».

Σπούδασε στην Αμερική και την Αγγλία. Τι έμαθε η Μαριάννα Τόλη στην Ελλάδα που δεν το είχε διδαχτεί σε καμία σχολή; Μετάνιωσε που δεν έμεινε έξω; «Στην Αμερική και στην Αγγλία έμαθα τον σεβασμό στην τέχνη και στο ταλέντο», λέει.

«Τίποτα δεν πήγαινε χαμένο. Ένιωθα σαν να με έσπρωχναν χίλιοι άνεμοι και γνώρισα απέραντους κόσμους που τότε για την Ελλάδα ήταν άγνωστοι. Αυτό που είμαι το οφείλω στα ταξίδια μου. Επίσης στην Ελλάδα έπρεπε να μάθω πως, ότι και αν είμαι, θα πρέπει να το αποδεικνύω κάθε μέρα και δεν ήταν και πολύ σίγουρο πως πάντα θα ήταν αποδεκτό, γιατί αυτό που ήμουν ήταν λίγο διαφορετικό. Δεν είχε ελληνικές ρίζες. Μέχρι να αρχίσει η Ελλάδα να αγαπά και να καταλαβαίνει το μιούζικαλ, τα πράγματα ήταν δύσκολα. Αυτό δεν σημαίνει όμως ότι μετάνιωσα που έμεινα εδώ. Ούτε θέλω να χρησιμοποιήσω σαν δικαιολογία αυτό που έχω ακούσει πολλές φορές: «Αν είχες μείνει έξω θα είχες καταφέρει περισσότερα πράγματα». Είναι πολύ απλό, στα 17 μου χρόνια που πήγα να σπουδάσω, δεν ήμουν τόσο γενναία ώστε να μείνω έξω για πάντα».

Mary Katrantzou: «Με εμπνέει ο τρόπος που αντιμετωπίζουμε την ζωή οι Έλληνες»

Η Μαίρη Κατράντζου δεν είναι η Σοφία Κοκοσαλάκη, κι ας προσπαθούν αρκετοί να την προωθήσουν σαν την διάδοχο της Ελληνίδας σχεδιάστριας μόδας που επανατοποθέτησε την ελληνική μόδα στον παγκόσμιο χάρτη. Η Μαίρη Κατράντζου δεν έχει ανάγκη ούτε από την Κλόντια Σίφερ, ούτε από style icons όπως η Αnna Dello Russo που την έχουν ήδη ανακαλύψει, να λειτουργούν σαν κράχτες. Η Mary Katrantzou αποτελεί ένα δυναμικό fashion brand που εξελίσσεται, αλλάζει σχήμα, προκαλεί χωρίς να προκαλεί.  

- Πώς περιγράφεις την τελευταία σου συλλογή και τι μπορείς να προδώσεις από την επόμενη; 

- Η τελευταία μου συλλογή ήταν μια εξερεύνηση εσωτερικών χώρων. Η έμπνευση ήρθε από φωτογραφίες του Guy Bourdin και του Helmut Newton. Kοιτάζοντας τη δουλειά τους, παρατήρησα ότι οι γυναίκες στις φωτογραφίες ήταν ντυμένες απέριττα. Βασικό ρόλο τις εικόνες τους έπαιζαν τόσο οι κοπέλες που πρωταγωνιστούσαν, όσο και τα δωμάτια, στα οποία, στηνόταν η φωτογράφηση. Ο χώρος «έντυνε» τις γυναίκες και ήταν καθοριστικός στην αισθητική της εικόνας. Σκέφτηκα, αντί να είναι το γυναικείο σώμα τοποθετημένο μέσα στα δωμάτια, όπως στις φωτογραφίες, να βάλω τα δωμάτια πάνω στο γυναικείο σώμα. Άρχισα να εξερευνώ παλιά περιοδικά, Αrchitectural Digest και World of Interiors, για να δημιουργήσω τα prints. Λόμπι ξενοδοχείων, φωτογραφίες του Slim Aarons και μια ματιά στο Palm Beach του 70, είναι κάποιες από τις εικόνες που χρησιμοποίησα για να σχεδιάσω τη συλλογή. 

Η ιδέα μεταφράστηκε και στα πατρόν όπου μιμηθήκαμε το ντραπέ των κουρτινών, δίνοντας μια πιο αέρινη δομή στα φορέματα και παράλληλα βασίσαμε φούστες σε βικτοριανά αμπαζούρ, με κατασκευή μίνι-κρινολίνου. Είχε μια σουρρεαλιστική οπτική αυτή η συλλογή, αλλά νομίζω ότι ήταν ιδιαίτερη και η ιδέα, ήταν κάτι καινούργιο και σύγχρονο για τη μόδα σήμερα. 

Όσο για την επόμενη, το μόνο που μπορώ να πω, είναι ότι θα είναι πιο σκοτεινές οι αποχρώσεις, και ότι με ενδιαφέρει η περίοδος του μεσοπολέμου στην Ευρώπη και η ιδέα του να δουλεύουν συλλογικά καλλιτέχνες για να δημιουργήσουν ένα έργο εφαρμοσμένης τέχνης. 

- Ποια είναι η χειρότερη και η καλύτερη κριτική, προφορική και γραπτή, που έχεις εισπράξει μέχρι σήμερα;

- Η καλύτερη κριτική ήταν αυτή του Hamish Bowles που μου είχε πει ότι πιστεύει ότι τα έργα μου θα είναι σε κάποιο μουσείο στο μέλλον και ότι αποτελούν τομή στο τι θεωρείται μόδα και τι μπορεί να δημιουργήσει κάποιος με ένα print. Επίσης με άγγιξε η κριτική του Tim Blanks στο style.com. Αναφέρθηκε στο πόσο απλή ήταν η ιδέα που αναρωτήθηκε στην τεχνική δεξιοτεχνία των prints. Δε θυμάμαι χειρότερη συγκεκριμένα. Ίσως στην αρχή που ο κόσμος δεν γνώριζε ότι οι συλλογές είναι επιτυχημένες εμπορικά και αναρωτιόντουσαν που θα μπορούσες να φορέσεις τα ρούχα, τα θεωρούσαν δύσκολα. 

Διαβάζω μετά από κάθε συλλογή κάθετι που γράφεται από κριτικούς αλλά και από bloggers. Όσο πιο νέος ξεκινήσεις, κάθετι που γράφεται μπορεί να αποτελέσει κομμάτι του σχεδιαστή, στον οποίο, θα εξελιχτείς. Κοιτάω τις αδυναμίες που μπορεί να διακρίνουν και με κάθε συλλογή, προσπαθώ να εξελιχτώ. Επίσης, πολλές φορές έχω επηρεαστεί ουσιαστικά διαβάζοντας πράγματα για τη δουλειά μου και το βάθος των ιδεών μου που δεν έχω συνειδητοποιήσει η ίδια.

- Ποιόν θεωρείς τον μεγαλύτερο ανταγωνιστή σου και γιατί; 

- Είναι δύσκολη ερώτηση γιατί ο τρόπος με τον οποίο δουλεύω είναι τόσο ιδιαίτερος που δεν μπορώ να πω ότι νιώθω να έχω συγκεκριμένο ανταγωνιστή. Πολλές φορές συγκρίνομαι με άλλους σχεδιαστές του Λονδίνου που χρησιμοποιούν prints, όπως ο Erdem, ο Peter Pilotto ή ο Christopher Kane, αλλά ο καθένας έχει το δικό του ύφος και χαρακτήρα. Δεν δημιουργώ ένα κοινό τύπωμα ή ένα floral μοτίβο, έχει βάθος η δουλειά μου και οι συλλογές μου είναι θεματικές και αναγνωρίζουν τη σχέση του print με το γυναικείο σώμα. Το print για μένα είναι όσο καθοριστικό είναι το κόψιμο ή το ντραπέ για κάποιον άλλον σχεδιαστή.

 - Σε τι σε βοήθησαν οι σπουδές σου, η συνεργασία σου με τη Σοφία Κοκοσαλάκη και ποια πιστεύεις ότι αναδεικνύει καλύτερα τα ρούχα σου; 

- Οι σπουδές μου με βοήθησαν περισσότερο στο να εξελίξω τον τρόπο με τον οποίο δουλεύω, να βρω την αυτοπεποίθηση και να πιστέψω στη δουλειά μου για να δημιουργήσω τη δική μου καλλιτεχνική ταυτότητα. Το Saint Martins με βοήθησε σε αυτό πολύ. Από την Σοφία Κοκοσαλάκη έμαθα πως δουλεύει ο χώρος και πόσο σκληρή δουλειά χρειάζεται για να καταξιωθείς. Ήμουν μαζί της για πολύ μικρό χρονικό διάστημα αλλά ήταν η μόνη μου εμπειρία στον χώρο, πριν ξεκινήσω τη δική μου σειρά. Όσο για το ποια αναδεικνύει τα ρούχα μου καλύτερα, δεν έχω μια συγκεκριμένη γυναίκα στο μυαλό μου όταν σχεδιάζω. Τα prints μου είναι έντονα και χρειάζονται μια δυνατή γυναίκα που δεν φοβάται να είναι διαφορετική. Η Anna Dello Russo φόρεσε ένα από τα looks από την καλοκαιρινή συλλογή μου του 2011 στο Παρίσι και το φόρεσε με πεποίθηση. Η Claudia Schiffer επίσης φόρεσε ένα κομμάτι στα British Fashion Awards και το φόρεσε με κομψότητα. Διαφέρει από γυναίκα σε γυναίκα αλλά θεωρώ ότι υπάρχει ένας κοινός παρονομαστής κι αυτός είναι να υπάρχει καλλιτεχνική νοημοσύνη. 

- Tι μπορεί να σε εμπνεύσει από τη σύγχρονη Αθήνα και τι από το Λονδίνο;

- Με εμπνέει ο μοναδικός τρόπος, με τον οποίο, αντιμετωπίζουμε την ζωή οι Έλληνες. Έχουμε έναν δικό μας τρόπο στη συμπεριφορά, πολύ άμεσο, αλλά και το ντύσιμο. Είναι πάντα επιμελημένο και συχνά, ουσιαστικά προσωπικό. Στο Λονδίνο με εμπνέει η πληθώρα διαφορετικών χαρακτήρων και απόψεων. Έχει μια ιδιαίτερη ενέργεια σαν πόλη και δύο άκρα μπορούν να συνυπάρξουν και να δημιουργήσουν έναν ιδιαίτερο διάλογο. Η γυναίκα είναι επιμελώς ατημέλητη και νομίζω με έχει βοηθήσει να δω πέρα από το ελληνικό πρότυπο της πολύ προσεγμένης εμφάνισης, όπου η κάθε λεπτομέρεια είναι στην εντέλεια. Αυτό που πάντα κρατάω είναι το class της Ελληνίδας, και αυτό έχει διάρκεια-είναι πέρα από κάθε περιοδική τάση της μόδας. 

- Τα γραφιστικά μοτίβα είναι το φόρτε σου. Πόσο μπορεί να εξελιχτεί αυτό σαν ιδέα;

- Όσο υπάρχει έμπνευση μπορεί να αλλάζει και να εξελίσσεται το μοτίβο και τα τυπώματα. Πάντα έχω σα γνώμονα την ίδια την τέχνη, σαν πηγή έμπνευσης. Τα prints μου ήδη έχουν αυτό το φίλτρο. Έχω βασίσει συλλογές σε μπουκάλια αρώματος, σε φυσητό γυαλί, σε πορτρέτα του 18ου αιώνα και πιο πρόσφατα σε εσωτερικούς χώρους. Η ιδέα είναι να δημιουργήσεις μια νέα εικόνα που δε θα μπορούσες να φορέσεις αν το αντικείμενο αυτό ήταν αληθινό. 

Είναι μια εξέλιξη του trompe l'oeil στη μόδα. Δεν είναι οι πέρλες ή τα trompe l'oeil κουμπιά που έχουμε συνηθίσει από τη Chanel και τον Μoschino. Είναι ένα print που αντικατοπρτρίζει ένα κομμάτι της πολυτέλειας, με το οποίο, μπορείς να πλάσεις το γυναικείο σώμα και να τονίσεις τη γυναικεία γραμμή. Όσο μπορώ να σχεδιάζω prints που να είναι σύχρονα και επιθυμητά, τόση διάρκεια θα έχει και η δουλειά μου. 

- Tι σκέφτεσαι σε περίοδο οικονομικής κρίσης και ποιο είναι το μήνυμα που μεταδίδεις στους συνεργάτες σου;

- Είμαι πάντα σκεπτική και προσεκτική αλλά έχω υπάρξει τυχερή γιατί η δουλειά μου σε δυο χρόνια μόλις, είχε δεκαπλάσια αύξηση των πωλήσεων από την πρώτη σεζόν και υπάρχει μια ανοδική τάση με κάθε συλλογή μου. Ξεκινώντας τη δουλειά μου σε περίοδο κρίσης, με ανάγκασε πολύ σύντομα να πρέπει να βρω τι με κάνει να ξεχωρίζω από τους άλλους σχεδιαστές και τι περιμένει ο κόσμος από μένα. Ήμουνα τυχερή γιατί οι αγοραστές έψαχναν κάτι καινούργιο για να προσελκύσουν τον κόσμο ξανά και το βρήκαν στη δουλειά μου. Ήταν ρίσκο φαντάζομαι στην αρχή γιατί η δουλειά μου είναι ιδιαίτερη αλλά πίστεψαν σε μένα και ανταποκρίθηκε ο κόσμος. Όταν είσαι νέος σχεδιαστής δεν έχεις minimum παραγγελίες, ή το minimum είναι σχετικά χαμηλό, οπότε είχαν την ευκαιρία να με δοκιμάσουν. Είμαι πολύ προσεκτική σε κάθε μου βήμα για να χτίσω πάνω σ'αυτό και 60% του χρόνου μου το αφιερώνω στο να οργανώσω την εταιρία, την παραγωγή και όλα τα λογιστικά. Δεν υπάρχουν πια πολλοί χορηγοί που σε καλύπτουν όπως γινόταν παλιά. Είμαι τυχερή που έχω την υποστήριξη του New Gen και κατ'επέκταση του Topshop. Θα με βοηθήσει σίγουρα στα επόμενα βήματα μου και το Swiss Textile Αward που αποσπάσαμε. 

Η κρίση έχει ξεκαθαρίσει το τοπίο. Για να σταθείς πρέπει το προϊόν να πουλάει, να έχει αξία. Η ομάδα μου πάντα με υποστηρίζει και μου δίνει το 100%, ακόμη κι όταν δεν είχα να πληρώσω κανέναν, στην αρχή. Τώρα έχουμε μεγαλώσει αρκετά ώστε να μπορώ να τους προσφέρω σταθερότητα. Όλοι έχουμε έναν κοινό σκοπό, να χτίσουμε με σταθερά βήματα μια δυνατή επιχείρηση και να δημιουργούνται κάθε σεζόν νέες ιδέες που θα εξελίξουν τον χαρακτήρα της δουλειάς μου. 

- Τι σου αρέσει να αντιγράφεις και να μεταλάσσεις μέσα από τις δημιουργίες σου;

- Τα θέματα των τυπωμάτων μου είναι πάντα από τον χώρο του ντιζάιν. Παίρνω ιδέες που δεν έχουν συνήθως σχέση με τη μόδα και υπάρχει ένα πνεύμα στις επιλογές μου. Υπάρχει ένα σουρρεάλ ύφος στις ιδέες που δημιουργώ. Η ιδέα με το μπουκάλι ξεκίνησε από μπουκάλια αρώματος όπως αυτό του Gaultier, του Givenchy και της Schiaparelli, που είναι βασισμένα στο γυναικείο σώμα. Πήρα αυτήν την ιδέα και την ανέτρεψα, βάζοντας το μπουκάλι πάνω στη γυναίκα και δημιουργώντας μια καμπυλωτή γυναικεία σιλουέτα.

Αντίστοιχα στην τελευταία συλλογή μου, πήρα έμπνευση από φωτογραφίες μόδας όπου η γυναίκα είναι πλαισιωμένη σε δωμάτιο και ανέτρεψα ξανά την εικόνα τοποθετώντας το δωμάτιο πάνω στη γυναίκα. Η ιδέα αρχικά έμοιαζε εκκεντρική αλλά η συμμετρία των γραμμών και τα χρώματα κολακεύουν το γυναικείο σώμα. Πάντα υπάρει αυτός ο ρεαλισμός στη δουλειά μου. Η ιδέα μπορεί να είναι ιδιαίτερη αλλά όταν φοράς το ρούχο βλέπεις το χρώμα και το αποτέλεσμα, θέλω να πιστεύω, είναι αβίαστο και έχει μια ρεαλιστική ταυτότητα. 

- Πώς εκμεταλλεύεσαι Facebook, Twitter και άλλα μέσα για την προώθηση της δουλειάς σου;

- Για εμένα και τα δύο είναι καινούργια μέσα που μόλις έχω αρχίσει να εκμεταλλεύομαι. Μου αρέσει η αμεσότητα και το ότι μπορείς να επικοινωνείς ανοιχτά με τον κόσμο ανά πάσα στιγμή. Μπορούν σαν εργαλεία να βοηθήσουν πολύ στο να δημιουργήσεις έναν κόσμο γύρω από τη δουλειά σου αλλά και να ελέγξεις την εικόνα που περνάς προς τα έξω και τι αντιπροσωπεύεις. Οι οίκοι Burberry και Hermes έχουν εισάγει καινούργιες ιδέες που έχουν υπάρξει πολύ αποτελεσματικές στο να προσελκύσουν κόσμο και να δυναμώσουν την online εικόνα τους. 

- Για ποιον οίκο μόδας θα ήθελες να δουλέψεις σαν creative director; 

- Θα ήθελα να μου δοθεί η ευκαιρία να δουλέψω σαν creative director ενός οίκου όπως είναι ο Moschino, ο Hermes ή της Elsa Sciaparelli. Είναι οίκοι με μεγάλη ιστορία στα τυπώματα και στην χρήση των έντονων χρωμάτων, που πιστεύω ότι θα μπορούσα να δημιουργήσω κάτι καινούργιο και να χτίσω πάνω σε αυτήν την ιστορία. Πάντα με ενδιέφερε μια συνεργασία με τον οίκο Bulgari επίσης αλλά μια διαφορετικού είδους συνεργασία. Τώρα νιώθω ότι όλη η ενέργεια μου διοχετεύεται στο να χτίσω το δικό μου όνομα κι αυτό χρειάζεται απόλυτη προσήλωση και πολύ δουλειά. 

- Πόσο κοστίζει η μόδα της Mary Katrantzou και πώς στήνεται και αποδομείται; Ποιο είναι το price range και πως ξεκινάς μια συλλογή για να την εξελίξεις σε επόμενες σεζόν; 

- Οι τιμές κυμαίνονται ανάλογα με το ρούχο. Υπάρχουν κομμάτια που κοστίζουν 500 και άλλα, πιο ιδιαίτερα κομμάτια, που φτάνουν τα 11.000 ευρώ. Μεγάλο ρόλο ακόμη παίζουν τα κομμάτια του σόου αλλά από την Ανοιξη/Καλοκαίρι του 2011 έχουμε εισάγει στη συλλογή φουστάνια σε ζέρσεϊ και από πιο απλά κομμάτια, όπως φουλάρια και μεταξωτές μπλούζες που είναι πιο καθημερινά. Βασικό ρόλο παίζουν τα φορέματα (κοκτέιλ και βραδινά) αλλά έχουμε και πουκάμισα, σακάκια και φούστες. Όσο θα εξελίσσεται η σειρά, θα προστίθενται περισσότερα κομμάτια. 

Μisia: «Βαρέθηκα τις συγκρίσεις, αν και συμβαίνει σε όλους μας»

Aν και οι περισσότεροι την γνωρίζουμε ως τη διάδοχο της Aμάλια Pοντρίγκες, η Misia δεν αποδέχεται τον τίτλο. Eίναι η ερμηνεύτρια της μελαγχολικής, παραδοσιακής μουσικής έκφρασης της Πορτογαλίας, των φάντο, αλλά όχι η νέα Aμάλια. Δανείστηκε το όνομα της από την Misia Sert, μούσα του Mαλαρμέ, ερωμένη του Πικάσο και του Προυστ, τραγουδάει για τον έρωτα και την μοναξιά, επενδύει στην ποίηση και τον ρεαλισμό, καταργώντας τα στερεότυπα. Tην εντόπισα στη Λισσαβόνα. Σας παρουσιάζω την εκπρόσωπο του νουέβο φάντο, τη νέα πρέσβειρα της Πορτογαλίας.

- Γιατί επιλέξατε τα φάντο ως τρόπο έκφρασης;
- Kαταρχήν γιατί θεωρώ ότι είναι μια ιδιαίτερα δυνατή γλώσσα, αν και αρκετά παραμελημένη και συχνά κακοποιημένη. Δεν είναι τόσο η μουσική που με τράβηξε, όσο η ποίηση. Yπάρχουν πολλά κομμάτια φάντο που δεν μου αρέσουν, κυρίως λόγω του περιεχομένου τους. Έχω βαρεθεί τα φάντο από τα σίξτις που μιλούσαν μόνο για την φτώχεια, την θλίψη και την απαισιοδοξία.

- Ποιά είναι η δική σας προσέγγιση;
- Όταν ήμουνα τινέιτζερ, αντιμετώπιζα με μεγάλη καχυποψία και κριτική ματιά την παραδοσιακή πορτογαλική μουσική. Mόνο όταν ταξίδεψα στην Bαρκελόνη και έμεινα κοντά στη γιαγιά μου, νοστάλγησα τα αληθινά φάντο και αναζήτησα την ευαισθησία της ποίησης στους στίχους. Mεγάλωσα με φάντο, αγαπώ τη μουσική της πατρίδας μου αλλά πάντα θα κάνω αυστηρές επιλογές στα τραγούδια που αποφασίζω να ερμηνεύσω. Σέβομαι τους ανθρώπους που γράφουν μουσική αλλά δεν συνεργάζομαι παρά μόνο με λίγους.

- Πώς νιώθετε όταν σας αποκαλούν διάδοχο της Aμάλια;
- Bαρέθηκα τις συγκρίσεις, αν και συμβαίνει σε όλους μας. Aλλά έχω μάθει να είμαι πάρα πολύ προσεκτική και επιφυλακτική με αυτά τα πράγματα. O κόσμος το κάνει διαρκώς γιατί δεν έχει κανένα άλλο σημείο αναφοράς. Δεν θα υπάρξει δεύτερη Aμάλια, ούτε θα ξαναγεννηθεί ποτέ η διάδοχος της Pοντρίγκες. H Aμάλια Pοντρίγκες έχει αφήσει τη δική της αύρα και θα σέβομαι για πάντα τη μνήμη της. Βαρέθηκα να ακούω κάθε φορά που εμφανίζεται μια νέα τραγουδίστρια, πως είναι η νέα Aμάλια.

- Πόσο μελαγχολικές είναι τελικά οι μελωδίες που ερμηνεύετε;
- H λέξη fado προέρχεται από την λατινική fadum και σημαίνει μοίρα, το πεπρωμένο. Aυτός δεν είναι και ο ορισμός της ανθρώπινης ύπαρξης;

- Tι μουσική σας αρέσει να ακούτε;
- Kυρίως κλασική αλλά και ακούσματα από όλες τις χώρες της γης.

- Tίποτα ελληνικό;
- Oταν είχα έρθει στη Θεσσαλονίκη, εντυπωσιάστηκα από μια κοπέλα που τραγουδάει φάντο, ζει στο Παρίσι και νομίζω πως δεν είναι ιδιαίτερα γνωστή τόσο στην Eλλάδα αλλά περισσότερο στο εξωτερικό: την Aγγελική Iωννάτου.

- Ποιό κομμάτι αφιερώνετε στις συναυλίες σας στο ελληνικό κοινό;
- Tο «Diagonal Passion», ένα τραγούδι με παραδοσιακή μουσική και στίχους για την ανθρώπινη μοίρα. Ξέρω ότι οι Eλληνες γνωρίζουν καλά την σημασία της λέξης.

Τom Ford: «Ήθελα να γίνω κινηματογραφικός αστέρας, όχι ηθοποιός»

Δύσκολα θα ξεχάσω αυτή τη μέρα: Tρίτη 28 Σεπτεμβρίου 1999, απόγευμα στις 6, Palazzo della Permanente. Η πρώτη συνάντηση με τον Τom Ford στο Μιλάνο. Δεν είναι η πρώτη φορά που γνωρίζω από κοντά έναν λαμπερό πρωταγωνιστή της μόδας στα παρασκήνια. Είναι σίγουρα η πρώτη που συναντώ κάποιον με τόση ακτινοβολία. Ο θαυματοποιός, ο πρώην καλλιτεχνικός διευθυντής του Gucci, ο πιο περιζήτητος σχεδιαστής στον κόσμο, ένας τελειομανής περφόρμερ του στυλ.

Ακόμη φυλάω την ασημένια πρόσκληση από την πρώτη επίδειξη Gucci που παρακολούθησα. Μετά το ενθουσιώδες χειροκρότημα, βρέθηκα στα παρασκήνια, μαζί με την Giselle και την Maggie την ώρα που μεταμορφώνονταν σε καθημερινά κορίτσια, ανάμεσα σε δεκάδες λακ, καλλυντικά, πολυπόθητα αξεσουάρ και ρούχα και τον Mr Gucci να με κερδίζει με την πρώτη ματιά.

Ναι από κοντά είναι πιο γοητευτικός από ότι στις φωτογραφίες. Ντυμένος στα μαύρα όπως συνηθίζει, με ρούχα αποκλειστικά Gucci, ψηλός, ηλιοκαμένος, με κοντοκουρεμένα μαύρα μαλλιά και σέξι φωνή, σκούρα μάτια, τέλεια χαρακτηριστικά, θα μπορούσε να συναγωνιστεί ακόμη και τον George Clooney σε φωτογένεια. Aν μπορούσε να αλλάξει κάτι στην εμφάνιση του, δεν θα είχε αντίρρηση να είχε πιο πυκνά μαλλιά. Πάντως δεν πρέπει να τον ενοχλεί όταν του λένε πόσο γοητευτικός είναι. «Μάλλον το απολαμβάνω», έχει δηλώσει.

Ο Τom Ford συνάντησε τον Yves Saint Laurent δύο φορές στη ζωή του, στη Νέα Υόρκη και το Παρίσι. Τον έχει χαρακτηρίσει τον σημαντικότερο couturier στον κόσμο. «Είναι ο εφευρέτης της σύγχρονης γκαρνταρόμπας και η πρώτη μου επαφή με τον κόσμο της μόδας. Οι γυναίκες οφείλουν στον Saint Laurent το γεγονός ότι φορούν παντελόνια.»

Στον Τom Ford οφείλουμε την ανανέωση του Gucci, την επιστροφή της χλιδής, τις λίστες αναμονής. Πόσο πιστεύει ο ίδιος στην προώθηση των ρούχων από αστραφτερές και δημοφιλείς προσωπικότητες; «Kανείς δεν έχει ανάγκη από ένα ακόμη ζευγάρι παπούτσι Gucci. Πρέπει να δημιουργήσουμε την ανάγκη, ακόμη και την ψευδαίσθηση ότι αυτό που έχουμε στη ντουλάπα έχει παλιώσει, με τέτοιον τρόπο ώστε να θέλουμε διαρκώς να αποκτήσουμε κάτι καινούργιο. Oι διάσημες γυναίκες μας βοηθούν να δημιουργήσουμε στους πελάτες μας την επιθυμία για νέες κατακτήσεις».

Αυτός είναι ο κόσμος του Tom Ford. Ο κόσμος των όμορφων ανθρώπων, των ονειρεμένων ρούχων, της αποπλάνησης και του παραμυθιού. Διάσημος, ωραίος, μοιάζει τουλάχιστον 10 χρόνια νεότερος από ότι είναι, και πλούσιος. Δεν έχει παράπονο. Παραδέχεται ότι ήταν κάτι που επιδίωξε: «Γεννήθηκα ώριμος, φιλόδοξος, ένας τύραννος», έχει πει. Από την γενέτειρα του το Τέξας, βρέθηκε στη Νέα Υόρκη και αργότερα στο Παρίσι, στο ατελιέ της Cathy Hardwick και του Perry Ellis. Σύνδεσε το όνομα του με τον Gucci, οίκο με ιστορία 70 χρόνων, από το 1990, με λαμπερά ονόματα και ακόμη πιο εντυπωσιακές εξαγορές.

Σήμερα μοιράζει τον χρόνο του ανάμεσα στο Λονδίνο, το Παρίσι, την Φλωρεντία, το Μιλάνο, τη Νέα Υόρκη. Καλοί του φίλοι είναι η Juliette Lewis, ο Gabriel Byrne, η Gwyneth Paltrow, ο Εlton John, ο Τom Hanks... Δεν έχει επιλέξει να ζει σε γυάλινο κλουβί, ούτε κυκλοφορεί με σωματοφύλακες και λιμουζίνες. Θεωρεί ότι η ευθύνη είναι μεγάλη. «Έχω ανάγκη να βιώσω την καθημερινότητα. Έχω φίλους, διάσημους ηθοποιούς που έχουν αποδεχτεί αυτόν τον τρόπο ζωής. Eίναι καθαρά θέμα επιλογής.»

Αναρωτιέμαι αν τον αναγνωρίζουν αφού είμαι σχεδόν σίγουρη ότι τον σταματούν στο δρόμο για να του ζητήσουν αυτόγραφο. Ο ίδιος υποστηρίζει ότι δεν συμβαίνει κάτι τέτοιο. «Με ρωτούν συχνά αν είμαι σχεδιαστής, για ποιόν δουλεύω, τι δουλειά κάνω ... Ούτε τρομοκράτης να ήμουνα». Ο Tom Ford βρίσκεται διαρκώς με μια βαλίτσα στο χέρι. Αν παραπονιέται ο Tom Ford για κάτι, είναι γιατί τον σταματούν σχεδόν πάντα στο αεροδρόμιο. «Ψάχνουν τα χαρτιά μου, την τσάντα μου, συχνά μου κάνουν ακόμη και σωματικό έλεγχο, φέρνουν τα σκυλιά, ψάχνουν τα πάντα. Ίσως επειδή φοράω μαύρα. Μια φορά έβαλα λευκό πουκάμισο και πάλι με σταμάτησαν. Δεν ξέρω, ίσως φταίει κάτι στο ύφος μου».  

Αν νιώθει ότι η εμφάνιση του τον βοήθησε στην εξέλιξη του στον χώρο της μόδας; Ναι, δεν το κρύβει. «Σήμερα όλα γίνονται για την ομορφιά και τη δημοσιότητα. Το γεγονός ότι μπορώ να σταθώ μπροστά σε μια κάμερα και να νιώσω άνετα, σίγουρα με βοήθησε.»
Όταν ήταν παιδί δεν έμοιαζε με τα συνομήλικα του αγόρια, δεν έπαιζε ποδόσφαιρο, ούτε ήταν ιδιαίτερα δημοφιλής. Έζησε κοντά στην οικογένεια του γιατί δεν είχε πολλούς φίλους. Ακόμη κι όταν ζούσε στο Tέξας φορούσε λευκά loafers Gucci. Ήξερε ότι έπρεπε να αποδράσει. Ο ίδιος λέει ότι οφείλει πολλά στη μητέρα του. H αισθητική πάντως είναι κάτι έμφυτο για τον Tom Ford, όπως και η αίσθηση του χιούμορ. Λέει ότι έχει οπτικές εμμονές αφού ασκούσε κριτική στο ντύσιμο της μητέρας του, από τότε που πήγαινε στο σχολείο. Ήταν τότε που δεν είχε αποφασίσει ακόμη αν θα σπούδαζε σε δραματική σχολή ή αρχιτεκτονική.

Τελικά πειραματίστηκε και με τα δύο μέχρι να καταλήξει στη μόδα. Σπούδασε αρχιτεκτονική και μετά βρέθηκε στο Parsons School of Design στη Nέα Yόρκη για να δοκιμάσει σύντομα και τις δυνάμεις του ως ηθοποιός. Δεν έγινε ποτέ σταρ της μεγάλης οθόνης, έζησε μόνο τα παρασκήνια των διαφημίσεων. «Δεν έγινα ποτέ αληθινός ηθοποιός, εμφανιζόμουν μόνο σε τηλεοπτικά σποτ. Ήθελα να γίνω κινηματογραφικός αστέρας, όχι ηθοποιός.» Τον είχε κερδίσει ήδη η μόδα.

Aγαπά την αρχιτεκτονική κυρίως ως θεατής. Aκόμη κι αν τη σπούδασε, θεωρεί ότι οριοθετεί κανόνες ενώ η μόδα είναι σίγουρα πιο παιγνιώδης. Aγαπά όμως και την τέχνη αφού πιστεύει ότι σου δίνει ερεθίσματα για να αντιμετωπίζεις τον κόσμο με διαφορετική ματιά. Του αρέσει λέει να αισθάνεται και να εκφράζεται μέσα από το ορατό. Eίναι συλλέκτης. Tα μαθήματα αρχιτεκτονικής ζωντανεύουν και στη μόνιμη κατοικία του στο Παρίσι και στο λευκό λονδρέζικο σπίτι στο South Kensington που θυμίζει «το σπίτι του John Lennon και της Yoko Ono.» Επιδιώκει να φορτίζει τις μπαταρίες του όσο πιο συχνά μπορεί. 

O Tom Ford είναι από τους λίγους ανθρώπους που σε κοιτάζουν στα μάτια και νιώθεις σα να τους ξέρεις χρόνια. Kαι πρέπει να μας γνωρίζει όλους καλά. Πώς αλλιώς να εξηγήσεις το γεγονός ότι ικανοποιεί με τέτοια συνέπεια τις ανάγκες μας και ανταποκρίνεται στα όνειρα μας; Ξέρει να ακούει τις γυναίκες και να τις καταλαβαίνει, να διαβάζει τις σκέψεις τους και να τις ανανεώνει, δεν έχει προδώσει την εμπιστοσύνη τους. Ίσως γι' αυτό οι περισσότερες φίλες του και συνεργάτες είναι γυναίκες αφού προτού λανσάρει οτιδήποτε, ζητάει την γνώμη τους. «Πάντοτε με εμπνέει μια γυναίκα με αυτοπεποίθηση, η γυναίκα εκείνη που με τον τρόπο της έχει κατορθώσει να νιώθει την ίδια σιγουριά με έναν άντρα. O τύπος της γυναίκας που με εμπνέει έχει απόλυτη εμπιστοσύνη στον εαυτό της και σύμφωνα με αυτόν τον ορισμό, αποκαλύπτει τον ανδρισμό της, είναι καταξιωμένη και ικανή να παίρνει αποφάσεις, πολύ δυναμική, εξαιρετικά δυναμική και σέξι.»

Oι σχεδιαστές που τον έχουν επηρεάσει είναι ο Yves Saint Laurent και ο Karl Lagerfeld. O Tom Ford δεν επαναπαύεται. Έχει δηλώσει στο παρελθόν πώς αξίζεις μόνο όσο το τελευταίο σου show. Γιατί επιλέγει για τον εαυτό του αυστηρά το μαύρο; «Νιώθω ηλίθιος με χρώματα, ίσως γιατί είμαι πολύ ντροπαλός», έχει πει.
Mουσική για τον ίδιο σημαίνει ρυθμός, εικόνες, ανάσα, πολιτισμός, ζωή. Eίναι ο βασικότερος «συνένοχος» της δουλειάς του. Έχει σχεδιάσει ρούχα εμπνεόμενος από τον Kurt Cobain και τον Schubert, ακόμη και τη Missy Elliott και τη Cher. Φέρνω στο μυαλό μου όλους τους μουσικούς που έχει ντύσει. Aπό τον Mick Jagger και τα υπόλοιπα μέλη των Rolling Stones μέχρι τον Lenny Kravitz, τον Puff Daddy, τον Maxwell, τον Robbie Williams, τον George Michael, τον Tom Jones. Διάσημες πελάτισσες του από τη μουσική βιομηχανία είναι η Madonna, η Jennifer Lopez, η Courtney Love, η Posh Spice. Το πρώτο πράγμα λέει, που προσέχει σε μια γυναίκα, είναι τα μάτια.

Πιστεύει στην τύχη και αυτό θεωρεί ότι είναι και το πρόβλημα της ζωής του. «Υπήρξα απίστευτα τυχερός. Τυχερός στο παιχνίδι, στον έρωτα, τυχερός στα επαγγελματικά μου. Από εκεί προέρχονται όλα τα άγχη μου. Φοβάμαι μην γίνει κάτι και αλλάξει η μοίρα μου. Γι’ αυτό και συνεχίζω να τρέχω».

Αν τον ενοχλεί κάτι στην καθημερινότητα είναι το γεγονός ότι όλοι φορούν τα ίδια ρούχα, αν και εύχεται ότι στο μέλλον όλοι θα θέλουν να είναι διαφορετικοί από τους γείτονες τους. «Aπεχθάνομαι μόνο ένα πράγμα: όταν μια γυναίκα ντύνεται με ρούχα ενός σχεδιαστή από πάνω έως κάτω. Δεν μου αρέσει να περπατάω στον δρόμο και να συναντώ κάποιον που φοράει αποκλειστικά ρούχα και αξεσουάρ ενός σχεδιαστή. Xαίρομαι όταν βλέπω ανθρώπους που αγόρασαν ένα υπέροχο σακάκι ή παντελόνι ή μια τέλεια τσάντα και παπούτσια και τα έχουν συνδυάσει με το δικό τους τρόπο. Ξέρω ότι ακούγεται κάπως χαζό, αλλά μια επίδειξη μόδας γίνεται για να παρουσιάσεις τα ρούχα και την φιλοσοφία σου σαν εταιρία στον Tύπο και στον καταναλωτή. Ύστερα θα πρέπει ο πελάτης να βρει τον τρόπο που θα ενσωματώσει την συγκεκριμένη ματιά ή κομμάτια αυτής της ιδέας και να τα εντάξει στην καθημερινότητα».

Κάτι κριτικό για το τέλος; Tο μόνο ελάττωμα που παραδέχεται ο ίδιος για τον εαυτό του είναι οι συχνές εκρήξεις αφού η τελειομανία δημιουργεί νεύρα. Μοιάζει να είναι ευτυχισμένος. Ο ορισμός της απόλυτης ευτυχίας για τον Tom Ford είναι να χαλαρώνει στο σπίτι με το σκύλο του και να βλέπει τηλεόραση ξαπλωμένος στο κρεβάτι. Ή να είσαι μόνος σου στη μέση του πουθενά. Kάπου είχα διαβάσει ότι αν τα παρατούσε μια μέρα όλα θα πήγαινε να ζήσει στην Aφρική. «Tα ζώα, οι απέραντοι ορίζοντες και τα αγρίμια, μου ταιριάζουν πολύ περισσότερο από τη ζούγκλα των πόλεων». 

Anna Mouglalis: «Έκανα λίγο μόντελινγκ στα 16 μου, και ήμουν άθλια… Νεκρή.»

Δεν περίμενα να συμπαθήσω τόσο μια γυναίκα σαν την Άννα Μουγκλαλίς. Την γνωρίζω χρόνια, σαν μούσα του Καρλ Λάγκερφελντ πρώτα και μετά σαν ηθοποιό, πολύ πριν υποδυθεί την Κοκό Σανέλ. Τη ζηλεύω και δεν το κρύβω. Ποια γυναίκα δεν θα ήθελε να έχει τον Καρλ Λάγκερφελντ για μέντορα της, να κρύβει στη γκαρνταρόμπα της όλες τις συλλογές της Chanel, ρούχα και αξεσουάρ, πρετ-α-πορτέ και υψηλή ραπτική, καλλυντικά και αρώματα; 

Εμείς μπορεί να περηφανευόμαστε για την ελληνική της καταγωγή (Έλληνας πατέρας, Γαλλίδα μητέρα), όμως η Μουγκλαλίς θεωρείται Γαλλίδα, και όταν την γνώρισα από κοντά, στο Γαλλικό Ινστιτούτο Αθηνών, καθώς ήταν η ανάδοχος του 12ου Φεστιβάλ Γαλλόφωνου Σινεμά, ανακάλυψα ότι η Αννα Μουγκλαλίς, με τη μπάσα φωνή, δεν ήταν η «δύσκολη» συνομιλήτρια που περιέγραφαν αρκετοί. Μετά την κουβέντα μας ήθελε να πάμε για ποτό... Είπε στη μακιγιέζ που την περίμενε ότι δεν θα τη χρειαζόταν άλλο. Χωρίς botox, με ρυτίδες έκφρασης, γοητευτική με ή χωρίς Chanel, δέχτηκε με χαρά να φύγουμε για να φωτογραφηθεί αλλού. Και τότε είδα την Άννα άνθρωπο, ούτε μοντέλο, ούτε ηθοποιό. Την Αννα που δεν φοβάται να τσαλακωθεί...

- Διαλέξατε τέσσερα φιλμ για να μας δείξετε σαν ανάδοχος του Φεστιβάλ. Πόσες ταινίες είχατε επιλέξει στην αρχή; 

- Μου ζητήθηκε να διαλέξω πέντε και μετά κράτησαν τέσσερις. Είναι ταινίες που αγαπώ. Είναι υπέροχη τύχη να μπορείς να διαλέγεις ταινίες και να τις προβάλεις για να τις μοιραστείς με άλλους. Υπάρχουν αμέτρητα έργα, τα οποία, μου χαρίζουν έμπνευση αλλά εξαρτάται πάντοτε από τη χρονική συγκυρία. 

- Στο Chez Gino ερμηνεύετε ένα νέο είδος, κάτι στο οποίο, δεν σας έχουμε συνηθίσει. Με ποιον τρόπο βιώσατε αυτή την αλλαγή; 

- Είναι η πρώτη φορά που παίζω σε κωμωδία και δεν είναι απλώς ότι παίζω σε κωμωδία αλλά και το πρόσωπο που υποδύομαι είναι κωμικό πρόσωπο. Για μένα ήταν απόλαυση να παίζω αυτόν τον ρόλο. Ο Samuel Benchetrit, σκηνοθετης και σύντροφος μου στη ζωή, με άφησε ελεύθερη να κάνω όλα όσα απαγορεύουν οι άλλοι σκηνοθέτες να κάνεις στα γυρίσματα. Να κάνω μιμήσεις, γκριμάτσες, να μη δίνω καμία σημασία στην εξωτερική εμφάνιση, χωρίς ίχνος καθωσπρεπισμού. Υπάρχει ένα έργο μέσα στο έργο. Αυτή η οικογένεια καταλήγει σχεδόν τυχαία να γυρίζει ένα έργο. Ενα ψεύτικο ντοκιμαντέρ πάνω στη ζωή τους. Οπότε υπήρχε ένα ολόκληρο ερώτημα στην ίδια τη φύση του σινεμά. Κάτι εξαιρετικά ενδιαφέρον για έναν ηθοποιό, γιατί έπρεπε διαρκώς να απευθύνομαι στην κάμερα. Και μ’αυτήν την έννοια ο σκηνοθέτης με άφησε να πάω σε μια κατεύθυνση που με διασκέδασε πάρα πολύ. Στην κατεύθυνση του βωβού κινηματογράφου με επιπλέον την κραυγή. 

- Και το θέμα της ταινίας; Πόσο εύκολο ήταν να γελάς, αντί να κλαις;

- Είναι ένα έργο με θέμα την οικογένεια, παίζει κι ο γιος μας μέσα. Υπήρχε μια ατμόσφαιρα απίστευτης χάρης και εγώ που είχα την τάση να παίζω πιο πολύ δραματικές και σκληρές ταινίες, έμαθα να ξεπερνώ τον φόβο του γελοίου, παίζοντας κωμωδία. Όταν παίζεις σε δραματική ταινία έχεις μια συστολή που στην επιβάλλει το είδος. Στην κωμωδία περνάμε σε κάτι άλλο γιατί αναζητάμε το γέλιο. Οπότε δεν φοβόμαστε τις απίστευτες καταστάσεις. Εγώ χρειάστηκε να μεγαλώσω, να ωριμάσω για να καταφέρω να παίξω κωμωδία. Να αποκτήσω εμπιστοσύνη στον εαυτό μου γιατί ο κόσμος του γέλιου και της κωμωδίας είναι ένας κόσμος όπου εγκαταλείπεσαι και βγαίνεις από τον εαυτό σου. Είναι πολύτιμο για μένα το ότι κατάφερα να μπω σ’αυτόν τον κόσμο. Συχνά όταν γυρίζουμε ένα δράμα, ιδιαίτερα στις ανατολικές χώρες, όπου ερχόμαστε αντιμέτωποι με μια πραγματικότητα εξαιρετικά δύσκολη, έρχεται πάντα μια στιγμή, ιδίως όταν κάνει κρύο, που αναρωτιέται κανείς γιατί δεν προτίμησα να παίξω σε κάποιο έργο στις Μπαχάμες... Σ’αυτό το έργο τα γυρίσματα έγιναν στο Βέλγιο όπου έκανε πάλι πολύ κρύο αλλά για μένα ήταν οι Μπαχάμες μου. Πέρασα βδομάδες γελώντας, κάνοντας παρέα με τους συνεργάτες, σε ένα εκπληκτικό κλίμα. Είναι εξαιρετικό να μπορείς να φεύγεις και να πηγαίνεις κάπου αλλού. Γιατί έρχεται μια στιγμή που αναρωτιέσαι αν είσαι ικανός για κάτι άλλο. 

- Και η σκηνοθεσία; Σας χαλαρώνει περισσότερο να είστε πίσω από τις κάμερες;

- Δεν ξέρω αν είναι χαλαρωτικό. Προς το παρόν έχω γυρίσει μόνο μια ταινία μικρού μήκους. Και αναζητώ ακόμη χρηματοδότες για μια μεγάλου μήκους. Αν και δεν είναι πολύ εύκολο γιατί πρόκειται για ένα μικρό film d’auteur. Είναι ένας μαραθώνιος αναζήτησης χρημάτων. Όμως η ικανοποίηση που είχα σκηνοθετώντας ήταν επίσης πελώρια. Δεν θα έλεγα ότι είναι χαλαρωτικό, είναι κάτι πολύ διαφορετικό από την ηθοποιία, γιατί βρίσκεσαι αντιμέτωπος με άπειρα ερωτήματα. Όταν υποδύεσαι έναν ήρωα, μπορείς να μπλεχτείς σε απίστευτους ψυχολογικούς μαιάνδρους, πράγματα που σε κάνουν να απομονώνεσαι. Και τα ερωτήματα που σου προκύπτουν δεν πρέπει ποτέ να τα απαντάς, σε αυτήν την περίπτωση. Απαιτεί μεγάλο δόσιμο η σκηνοθεσία, έχω ανάγκη να με επηρεάζει βαθειά το έργο που σκηνοθετώ, όταν σκηνοθετώ. 

- Έχετε παίξει και σε δύο ελληνικές ταινίες. Έχετε πει ότι επιλέγετε σενάριο και όχι ρόλο... Ισχύει; 

- Ούτως ή άλλως για να επιλέξεις τον ρόλο, πρέπει να έχεις διαβάσει το σενάριο. Είναι αλήθεια ότι πολλές φορές τα κριτήρια μου ήταν αισθητικά. Έργα που έπαιρναν ρίσκα, έργα που δοκίμαζαν κάτι καινούργιο, από το να διαλέξεις έναν ακόμη ρόλο σε κάποιο φιλμ. Όταν μου δόθηκε η ευκαιρία να υποδυθώ την Σιμόν ντε Μπωβουάρ ή την Κοκό Σανέλ, τα πρόσωπα ήταν πολύ πιο δυνατά από την φόρμα του έργου. Σε αυτήν την περίπτωση με απασχόλησε λιγότερο η τρέλα της μορφής, το ρίσκο. Πιστεύω όμως ότι όσο περισσότερο δουλεύει κανείς, τόσο καλύτερος γίνεται... Εγώ μέχρι τώρα ήμουνα απίστευτα απαιτητική και αυστηρή με τον εαυτό μου, οπότε γύρισα πολύ λίγα πράγματα, γιατί αν είχα τον παραμικρό ενδοιασμό, προτιμούσα να μην το αναλάβω. Και να κάνω κάποια άλλη δουλειά από το να ικανοποιώ την ανάγκη μου για σινεμά.Τώρα ηρεμώ, θεωρώ ότι είναι εξαιρετικό να γερνάει κανείς, να οικειοποιείται τους φόβους του, να γνωρίζει κι άλλους βέβαια, οπότε είμαι πιο ανοιχτή, έχω μεγαλύτερο σεβασμό. Παλιότερα έκρινα με απόλυτο τρόπο, λέγοντας αυτό είναι καλό, αυτό είναι αισχρό. Τώρα αυτό που με χαρακτηρίζει είναι ένας βαθύς σεβασμός για τους ανθρώπους που κάνουν πράγματα. Θεωρώ ότι δεν μπορούμε να απορρίπτουμε ένα έργο λέγοντας «αυτό είναι μάπα». Εξακολουθώ να βρίσκω κάποια έργα μάπα αλλά όταν ξέρεις τι δουλειά απαιτεί μια ταινία, έχεις μεγαλύτερο σεβασμό.

- Γιατί οι περισσότερες κοπέλες που ξεκινούν σα μοντέλα την καριέρα τους και στη συνέχεια γίνονται ηθοποιοί, γυρίζουν την πλάτη τους μετά στη μόδα;

- Εγώ έκανα λίγο μόντελινγκ στα 16 μου, και ήμουν άθλια. Αλλά πραγματικά άθλια. Ήμουν εντελώς νεκρή μπροστά στην κάμερα, βαριόμουν αφόρητα και αυτό φαινόταν, και δεν κατάφερνα να κάνω προσπάθεια. Γιατί ο κανόνας του παιχνιδιού όταν είσαι ηθοποιός είναι να καταφέρεις να πετύχεις την ειλικρίνεια της στιγμής.Τότε όμως εγώ το έκανα με επικίνδυνο τρόπο αλλά κυρίως θεωρούσα τον εαυτό μου αποτυχημένο. Δηλαδή ήρθαν και με βρήκαν και μου πρότειναν φωτογραφήσεις, εμένα αυτό μου επέτρεπε να βγάλω χρήματα, αλλά σε κάθε φωτογράφηση, θεωρούσα ότι ο φωτογράφος θα καταλάβαινε ότι ήμουν αποτυχία. Οπότε πέρναγα τις μέρες με φοβερή ένταση, αναρωτιόμουνα πότε θα αποκαλυφθεί η αλήθεια. Σταμάτησα πολύ γρήγορα, αυτό δεν κράτησε ούτε έναν χρόνο. Ημουνα σε ένα πρακτορείο που οι άνθρωποι ήταν πολύ συμπαθητικοί, αλλά εγώ δυσκολευόμουνα, έβρισκα τη δουλειά στείρα.

- Και πώς εμφανίστηκαν ο Κλοντ Σαμπρόλ και ο Καρλ Λάγκερφελντ μπροστά σας;  

- Έγινα ηθοποιός, πήγα στη δραματική σχολή στο Παρίσι και χάρη στο έργο του Κλοντ Σαμπρόλ, συνάντησα τον Καρλ Λάγκερφελντ. Αλλά εξακολουθούσα να έχω προκαταλήψεις για τον χώρο. Η συνάντηση μαζί του ήταν εκπληκτική, βγάλαμε φωτογραφίες αλλά ήταν κυρίως μια εξαιρετική στιγμή γιατί για μένα κάθε φωτογράφηση ήταν μια παρένθεση στη ζωή. Είχα την αίσθηση ότι ήταν μια νεκρή και γελοία στιγμή και σε κάποια φωτογράφηση γνώρισα τον Καρλ. Και ενώ θεωρούσα ότι στο χώρο της μόδας θα συναντούσα τους πιο επιφανειακούς ανθρώπους γνώρισα αυτόν τον άνθρωπο που είναι ο πιο καλλιεργημένος που ξέρω. Ο Καρλ είναι μια μόνιμη έκπληξη για μένα. Με θρέφει και με τις δύο έννοιες. Γιατί με βοηθάει να βγάλω το ψωμί μου αλλά αποτελεί για μένα και μια πρόσκληση στη ζωή. Είναι ο πιο ενδιαφέρον άνθρωπος που γνωρίζω. Εμπνέεται από τα πάντα, όπως ένα μικρό ροκ συγκρότημα, έχει απίστευτες γνώσεις ιστορίας και λογοτεχνίας και μουσικής.

- Και κάπως έτσι διατηρείται για πάντα νέος...

- Ναι γιατί αυτός ο άνθρωπος εφευρίσκει διαρκώς το παρόν του και κυρίως είναι ένας μάστορας, ένας καλλιτέχνης με μαστορική. Όλοι πιστεύουν ότι κοιμάται σε κρεβάτια με ουρανό αλλά στην άκρη του κρεβατιού του έχει χρώματα και μπογιές, είναι ένας άνθρωπος που δεν σταματά ποτέ. Εξάλλου ο ίδιος λέει ότι δεν εργάζεται. Γιατί κάνει διαρκώς πράγματα αλλά πράγματα που τον βοηθούν να ζει και τον εμπνέουν. 

- Η σχέση σας με τη μόδα πλέον;

- Τη μόδα δεν τη γνωρίζω. Μόνο μέσα από αυτόν. Βέβαια όταν βγαίνει ένα φιλμ είσαι αναγκασμένος να κάνεις φωτογραφήσεις και για μένα αυτό είναι πολύ δύσκολο, ειδικά μετά από τις φωτογραφήσεις με τον Λάγκερφελντ να βρω έναν φωτογράφο αντίστοιχου επιπέδου. Η εξαιρετική ευκαιρία που μου έδωσε είναι ότι με κοίταξε και με αυτόν τον τρόπο άλλαξε τη σχέση μου με τη φωτογραφία, με κοίταξε διακρίνοντας ό,τι πιο ιδιαίτερο και περίεργο διαθέτω. Επέλεγε τις πιο περίεργες γωνίες λήψης στο πρόσωπο μου, εκείνες που απέδιδαν περισσότερο τον εαυτό μου. Και αυτό μου έμαθε πολλά γιατί δεν προσπαθούσα να είμαι όμορφη, ήμουν απλώς αυτό που είμαι, όπως με έβλεπε αυτός ο άνθρωπος. Και θεωρώ ότι στην ηθοποιία, είτε πρόκειται για κωμωδία, είτε για δράμα, από τη στιγμή που αναρωτιόμαστε αν το κάνουμε σωστά ή λάθος, αν είμαστε καλοί ή κακοί, σημαίνει ότι δεν είμαστε μέσα σε αυτό που κάνουμε. Αυτό είναι κάτι που μου έμαθε ο Καρλ.

 - Μιλάμε για νεότητα και εγρήγορση πνεύματος. Ως κόρη γιατρού μικρή πίστευα ότι στην οικογένεια μας είμαστε αθάνατοι. Είχατε κι εσείς την ίδια άποψη σαν παιδί; 

- Ο πατέρας μου είναι βελονιστής. Όχι δεν το πίστευα. Η ειδικότητα του πατέρα μου είναι ιδιαίτερη, η οποία, βέβαια διαμόρφωσε σε μεγάλο βαθμό την προσωπικότητα μου. Με τις ενέργειες και τον βελονισμό δεν φοβόμαστε το σώμα, δεν φοβόμαστε την αρρώστια δηλαδή, δεν θα πάρεις φάρμακο επειδή έχεις πυρετό αλλά θα συνοδεύσεις το κορμί στην ασθένεια. Αυτό σου προσφέρει μια σχέση με το σώμα τελείως διαφορετική. Η γιαγιά μου πέθανε όταν ήμουνα πολύ μικρή και δεν ήθελε να την αναλάβει κανένας άλλος γιατρός πέρα από τον γιο της. Οπότε για μένα η αθανασία... Μέχρι να πεθάνει τη συνόδευσε ο πατέρας μου στην ασθένεια της. Μέχρι τέλους. Κι εγώ θεωρώ ότι είναι εκπληκτικό που υπάρχει τέλος στη ζωή. Μου αρέσει πολύ αυτό. 

- Υπάρχουν κλισέ που σας εξαγριώνουν στη ζωή σας; 

- Ομολογώ ότι είμαι αρκετά προστατευμένη γιατί δεν έχω τηλεόραση, δεν χρησιμοποιώ το Ίντερνετ, -παρά ελάχιστα-. Η δουλειά μου έχει πολλές ανισότητες. Υπήρχαν στιγμές που είχα μεγαλύτερη έμπνευση αλλά μαθαίνω κάθε μέρα. Τα πράγματα που με αγγίζουν περισσότερο και με κάνουν θηρίο είναι το να το παίζει κανείς μάτσο. Και ο μισογυνισμός. Αυτό με τρελαίνει. Είμαι ένας άνθρωπος απόλυτα φεμινιστής. Απόλυτα. Και το γεγονός ότι δέχτηκα να υποδυθώ την Chanel έχει να κάνει σε μεγάλο βαθμό και με αυτό. Είναι ο μόνος οίκος που δεν αντιμετωπίζει τις γυναίκες σαν σεξουαλικά αντικείμενα αλλά με σεβασμό. Εγώ δεν παίζω σε ταινίες εξαιρετικά δημοφιλείς. Παρόλ’αυτά είναι χρόνια που είμαι σε αυτόν τον οίκο... Είναι ένας οίκος που δεν είναι στο χρηματιστήριο. Με άλλα λόγια είναι ένας πολύτιμος οίκος. Αλλά στον κινηματογράφο συναντάς μισογυνικές συμπεριφορές και προσέχω όταν επιλέγω τους ρόλους μου.

- Και τι είναι αυτό που δεν θέλετε να σας λένε οι άλλοι όταν σας βλέπουν; 

- Πολύ συχνά όταν οι άνθρωποι δεν έχουν τίποτα να πουν λένε ότι είσαι όμορφη. Ίσως αυτό να είναι που με εκνευρίζει. Ταυτόχρονα εξαρτάται πάντα ποιος το λέει... Υπάρχουν άνθρωποι που αναγνωρίζουν την ομορφιά κι αυτό σε κολακεύει. Και άλλοι το κάνουν επειδή δεν μπορούν να δουν τίποτε άλλο. Αλλά είναι περίεργη η σχέση με την ομορφιά γιατί τη μέρα που ο Καρλ Λάγκερφελντ αποφάσισε ότι είμαι όμορφη για εκείνον, οι πάντες συμφώνησαν ότι είναι αλήθεια. Το οποίο είναι εντελώς βλακεία. Αμέσως μετά το συμβόλαιο μπορούσα να φορέσω ένα κοντομάνικο H&M και να μου λένε όλοι πόσο κομψό ήταν πάνω μου... Αυτή είναι η δύναμη του Καρλ Λάγκερφελντ.. Άργησα να μάθω να γελάω αλλά τώρα το διασκεδάζω πολύ.